Βονιφάτιοςμαρκίων Μοντεφεῤῥάτου ἀξιολόγῳ μοίρᾳ τὴν συμμαχίαν ἦν ἐνεγκάμενος καὶ κυβερνή της παντὸς τοῦ χερσαίου στρατοῦ ἐγνωρίζετο, ῥὴξ Θεσσαλονίκης παρὰ τοῦ βασιλέως Βαλδουΐνου τετίμηται. Καὶ ἡ νῆσος αὐτὴ τῆς Κρήτης μετὰ τῶν ἄλλων ἐν τῇ ἰδίᾳ μοίρᾳ ἐνέτυχε· μετὰ δέ τινα καιρὸν ἐπεπωλήκει αὐτὴν τῇ τῶν Ἑνετῶν γερουσίᾳ· καὶ οὕτως ἄχρι τῆς σήμερον ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐστι. Καὶ ταύτην τὴν ἱστορίαν τῷ λόγῳ ἡνώσαμεν τῷ ἡμετέρῳ βιβλίῳ εὑρίσκεσθαι καὶ ἐπὶ τὴν τοῦ Ἰσθμοῦ οἰκοδομὴν ἐπα νέλθωμεν.

XXVI. Τῷ ʹκγ-ῳ ἔτει, Μαρτίου ιγ-ῃ, ὁ βασιλεὺς ἀπέσωσεν ἐν τῷ λιμένι τῶν Κεχρεῶν ὀνομαζομένῳ καὶ τῇ η-ῃ Ἀπριλίου ἤρξατο ἀνα καθαίρειν καὶ ἀνοικοδομεῖν αὐτὸν δὴ τὸν Ἰσθμόν, οὗπέρ ἐστι τὸ μῆκος ἢ μᾶλ λον εἰπεῖν τὸ εὗρος ἐκ μιᾶς θαλάττης εἰς τὴν ἑτέραν ὀργυίαις τρισχίλιες καὶ ὀκτακόσιες· Τὸ δὲ μάκρος ἐκ τῆς χέρσου τῆς Ἑλλάδος, ἤτοι τῆς Ἀττικῆς γῆς, μετὰ τὸ καταβῆναι τὴν τραχεῖαν ὁδὸν τὴν λεγομένην Πλάγιον Κακόν, ἕως τῆς πεδιάδος κάτωθεν φθάσαι, ἐν ᾧ τόπῳ ἦν κτισθέντα τὰ τείχη ταῦτα τοῦ Ἰσθμοῦ, στάδια τριάκοντα καὶ ***, ἀπὸ δὲ τῶν τειχῶν τοῦ Ἰσθμοῦ ἕως τῆς Κορίνθου τοῦ ὑπὲρ νεφέλας φρουρίου βουνῶν καὶ λόφων καὶ τοῦ Ἰσθμοῦ τέλος ὑπάρχουσι ***. Ἔοικε δὲ ἡ Πελοπόννησος πλατάνου φύλλῳ εἰς πάντα· τοῦ δὲ φύλλου τὸ καῦλος ὁ Ἰσθμός ἐστιν. Ἀνέστησε δὲ πύργους ἐν αὐτῷ ἑκατὸν πεντήκοντα καὶ τρεῖς. Καὶ ἔν τινι μαρμάρῳ εὗρον γράμματα γεγραμμένα, λέγοντα οὕτως· Φῶς ἐκ φω τός, Θεὸς ἀληθινὸς ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ φυλάξῃ τὸν αὐτοκράτορα Ἰουστι νιανὸν καὶ τὸν πιστὸν δοῦλον αὐτοῦ Βικτωρῖνον καὶ πάντας τοὺς ἐν τῇ Ἑλλάδι οἰκοῦντας τοὺς ἐκ θεοῦ ζῶντας. Τῷ δὲ ʹκδ-ῳ ἔτει, μηνὶ Μαρτίῳ ἐπανέστρεψεν εἰς τὴν Κωνσταν τινούπολιν ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ μετ' αὐτοῦ οὖσα πᾶσα σύγκλη τοσ· ἐν ᾧ μηνὶ μετὰ τὴν ἄφιξιν αὐτοῦ δὴ τοῦ βασιλέως ἀπέθανε καὶ ὁ πατιάρχης κὺρ Εὐθύμιος· καὶ τῇ κα-ῃ τοῦ Μαΐου μηνὸς τοῦ αὐτοῦ ἔτους ἐγεγόνει πατριάρχης κὺρ Ἰωσὴφ ὁ Ἐφέσου μητροπολίτης. Καὶ τῷ ʹκε-ῳ ἔτει ἀπῆλθεν εἰς τὴν Πελοπόννησον ὁ βασιλεὺς κὺρ Ἰωάννης ἐν καιρῷ φθινοπώρου· ἐν ᾧ δὴ καιρῷ τὴν Θεσσαλονίκην διερχόμενος, τὸν πλαστὸν υἱὸν τοῦ Μπαγιαζήτου, ἐκεῖνον τὸν Μουσταφᾶν, 248 διωκόμενον ὄντα παρὰ τοῦ ἀμηρᾶ, τοῦ τάχα ἀδελφοῦ αὐτοῦ, ἀπῆρε, καὶ ἀποστείλας εἰς Λῆμνον, εἶτα εἰς Λακεδαιμονίαν. 20Ἐν δὲ τῷ χειμῶνι τοῦ αὐτοῦ ἔτους λοιμικῆς νόσου γενομέ νης ἐν τῷ Εὐξείνῳ Πόντῳ ἤτοι ἐν τῇ20 Μαύρῃ Θαλάττῃ καὶ πα νοικὶ ὄντες ἔν τινι ἄστει τῶν ἐκεῖσε κεφαλατεύοντες ὁ γαμβρός μου Γρη γόριος Παλαιολόγος Μαμωνᾶς, ἀνὴρ ἄριστος, υἱὸς μεγάλου δουκὸς Μα μωνᾶ τοῦ κυριεύοντός ποτε τῆς Μονεμβασίας καὶ τῶν περὶ αὐτήν, καὶ σὺν αὐτῷ ἡ ἁδελφή μου ἡ γυνὴ αὐτοῦ οὖσα· καὶ ἓν παιδίον αὐτῶν θῆλυ, ὃ εἶχον, ἀπέθανε. Καὶ μετὰ τὰς ἑπτὰ ἡμέρας τῆς θανῆς τῆς παιδίου ἀπέ θανεν ὁ πατήρ, καὶ πάλιν μετὰ ἑπτὰ ἡμέρας τῆς τούτου τελευτῆς ἐτελεύ τησε καὶ ἡ μήτηρ, ἔτι δὲ καὶ ἓξ τῶν ὑποχειρίων αὐτῶν ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν. Καὶ δύο ἐξ αὐτῶν μόνοι ἐναπελείφθησαν καὶ ἐλθόντες εἰς Κων σταντινούπολιν εἶπον ἐν μιᾷ φωνῇ ταῦτα τοῖς ἀθλίοις μου γονεῦσι καὶ ἐκ τῆς τοσαύτης θλίψεως καὶ ἀπαραμυθήτου λύπης ἐν ἀσθενίᾳ πεσόντες, καὶ σχεδὸν εἰς κίνδυνον θανάτου ἦλθον. ∆ι' αὐτὴν τὴν αἰτίαν οὐκ ἦλ θεν ὁ γεννήσας μὲ κἀγὼ εἰς τὴν Πελοπόννησον σὺν τῷ αὐθεντοπούλῳ κὺρ Θωμᾶ, εἰς τὴν αὐτοῦ τάξιν ἦν εἰς ὑπηρεσίαν ἐπὶ τραπέζης καὶ κελ λιώτης αὐτοῦ, ὡς ὡρίσθημεν παρὰ τοῦ βασιλέως καὶ πατρὸς αὐτοῦ καὶ ἡτοιμαζόμεθα, καὶ ἀφ' οὗ ὁ μὲν πρῶτος μου ἀδελφὸς ἦν εἰς τὴν Πελο πόννησον μετὰ τοῦ βασιλέως· ὁ δὲ μετ' ἐμὲ ἕτερος, ὡς ἐπῆλθεν ὁ θάνα τος τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ, ἀφεὶς πατέρα καὶ μητέρα καὶ ἀδελφοὺς ἀπῆλθεν εἰς τὴν μονὴν τὴν λεγομένην τοῦ Χαρσιανίτου, οὗ ἦν καὶ ὁ κατὰ ἀλή θειαν ὄντως διδάσκαλος ὁ κὺρ Ἰωσὴφ, κἀκεῖσε ἔγινε μοναχός. Ἐν ἐκείνῳ τῷ ἔαρι καὶ θέρει λοιμοῦ γεγονότος ἐν τῇ Κωνσταντι νουπόλει ἀπέθανε καὶ ἡ δέσποινα κυρὰ Ἄννα ἡ ἀπὸ τῆς Ῥωσσίας λοι- μώδει νόσῳ καὶ ἐτάφη ἐν τῇ τοῦ Λιβὸς μονῇ.