Quaestio XXV.

Quaeritur, si Fratres debeant habere et recipere pecuniam .

Item quaero: eum iterum Regula dicat, quod nec per vos nec per alios debeatis recipere denarios vel pecuniam, videmini semper contra hoc facere tam petendo pecuniam tam reponendo quam etiam dispensando, quia, etsi personaliter eam non concedetis, tamen per alios eam servari et recipi facitis ac distribui, sicut vultis; et cum inhibitum sit per praeceptum, et non habeatis super hoc potestatem dispensandi: nescio, quomodo hanc transgressionem excusare potestis. Si autem non posset hoc praeceptum servari, non deberetis vovere, et potius esset a Regula rescindendum, quam laqueus esset voventibus, cum servari non posset.

Respondeo. Multa putantur mala, quamdiu non intelliguntur, quae intellecta rationabilia et insta videntur ; sic et in ista quaestione apparet. Regula prohibet, nec per nos nec per interpositam personam nos recipere pecuniam, ut nostra sit, et nos domini et possessores pecuniarum simus quasi rei propriae; sed concedit, ut per amicos spirituales, qui pro Deo nos spiritualiter diligunt, id est caste et iuste, necessaria procuremus: quae tali modo utraque congrue observantur , quod ea quae sine pecunia non possunt procurari, aut per ipsos procurentur, qui Fratribus dant eleemosynam, aut per eorum nuntios, ut cum aliquis procurat, Fratribus librum scribi vel vestem fieri vel domum vel aliud suis laboribus et expensis: aut si Fratres ista procurant , illi solvunt pecuniam illis qui Fratribus commodaverunt, unde ista sunt procuranda, ut cum Fratres faciunt, librum scribi, alius solvat expensas per se vel per nuntium suum: aut si aliqui volunt dare Fratribus eleemosynam pecuniae, possunt committere alicui, qui nomine suo eam servet, pro utilitate tamen Fratrum, ut vice illorum qui sibi commiserunt pecuniam, procuret inde Fratribus, secundum quod voluerit et secundum quod a Fratribus instruitur, per se vel per alios, qui aptius ea promovent , quae sibi fuerant commissa.

Et per omnes istos Fratres non recipiunt pecuniam, sed illi per se pro illis qui sibi commiserunt pecuniam, convertunt eam in utilitatem Fratrum, vicem illorum gerentes in eo, quod servant et distribuunt ipsam pecuniam, quae adhuc illorum est, qui dederunt, etiam si nesciant, eam adhuc servari, gerentes autem vicem Fratrum in eo, quod eorum utilitatem promovent de pecunia aliorum. Fratres enim, quamdiu pecunia non est redacta in rem aliam, qua eis uti liceat , non habent eam pro sua, sed illius qui deposuit eam, licet sciant, eam pro sua utilitate ibi repositam; sicut, cum dominus committit pecuniam suam servo suo, ut mihi inde emat tunicam, pecunia interim est domini, sed empta tunica mea erit. Secundnm hanc viam et cautelam Fratres et per amicos spirituales, quoslibet procuratores et mediatores procurant necessaria, nec tamen recipiunt pecuniam per illos procuratores, sed illi servant illam nomine dantium et vice ipsorum vertunt eam in utilitatem Fratrum, ut dominium pecuniae non transeat in proprietatem Fratrum.

Unde conditor Regnlae magis intendit Fratribus praeclodere viam avaritiae in possessione pecuniae, per quam omnis Religio suffocatur, quam obstruere eis opportunitatem necessaria procurandi. Sedes etiam apostolica, cuius acta toti Ecclesiae diiudicanda exponuntur et veneranda, ipsam Regulam confirmando non approbasset, si in ea aliquid incongruum et inobservabile perspexisset . Ideo voventibus eam non est laqueus perplexitatis, licet indigeant diligenti cautela, ut non offendant contra eam,

qui debent aliqua necessaria per pecuniam procurare: quae tamen cautela magni est meriti, quamvis illi tatius ambulent, qui se subtrahunt a talibus negotiis, qui ad ea ex officio non coguntur.