Fragmenta in Psalmos 1-150 1.1,2 Μακάριος ἀνὴρ, ος οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν, καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ εστη, καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λ
κρίσει ἀναστάσεως οὐκ ἀξιοῦνται, ὡς οὐδὲ οἱ ἁμαρ τωλοὶ δικαίων βουλῆς. ∆ικαίων μὲν γὰρ ὁδὸς ἀξία γνώσεως ουσα Θεοῦ, γινώσκεται ὑπ' αὐ τοῦ· ὁδὸς δὲ ἀσε
εχουσι. 3.4 Σὺ δὲ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου ει, δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου. Τὸ τηνικαῦτα ὑψοῦται νοῦς, ὁπηνίκα αν ἐπιβάλλῃ τῇ πολυποικίλῳ τοῦ Θεοῦ
ἐθαυμάστωσε Κύριος τὸν οσιον αὐτοῦ. Γνῶτε τοιγαροῦν οἱ πεποιθότες ἐπὶ πλή θη, ὡς θαυμαστὸν ἀπέδειξε τὸν πεποιθότα ἐπ' αὐτόν. -Περὶ Χριστοῦ προφητεύει
τῷ Θεῷ πράττουσαν ψυχὴν, Θεὸν παραπικραί νουσι, θεομαχοῦντες σαφῶς. - Εξωσον αὐ τοὺς ἀπὸ τῆς ἀσεβείας, εὐσεβεῖς αὐτοὺς ἐρ γασάμενος. -Μακαριότης ἐστὶ,
μνημονεύει, διὰ τὰ πολλὰ θυσιαστήρια τὰ καθ' ολης τῆς γῆς διὰ Χρισ τοῦ ἐν ταῖς ἐκκλησίαις αὐτοῦ συνεστῶτα. ∆ιὸ καὶ ἐν πγʹ ψαλμῷ, ὑπὲρ τῶν ληνῶν ἐπι γε
ἐν τοῖς εθνεσιν ὀνομάζεται. - ̓Εξηλείφθη τοίνυν αὐτοῦ τὸ ονομα εἰς τὸν αἰῶνα. Απασα γὰρ εσβεσται τελετὴ τῶν νῦν ἀνθρώπων καὶ ἀγνοούντων τὰ τῆς εὐ σεβε
ὑποπόδιον τῶν ποδῶν αὐτοῦ. ̔Η γὰρ βασιλεία αὐτοῦ ἐστιν ἡ θεωρία πάντων τῶν γεγονότων καὶ γενησομένων αἰώνων· δι' ης θεωρίας καὶ οἱ ἐχθροὶ φίλοι γίνοντ
ἀπ' ἐμοῦ; Τοῦ αὐτοῦ. ∆ιδάσκων, τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ καιρῷ τινι ἀποπεπτωκέναι [τὴν λήθην]· (λήθην γὰρ ὁ Θεὸς ποιεῖται τῶν λανθανόν των αὐτοῦ· λανθάνει δ
σωθῆναι, καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. 17.9 ̓Ανέβη καπνὸς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ, καὶ πῦρ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ κατεφλόγισεν, ανθρακες ἀνήφθησαν ἀπ' αὐτοῦ. ̓
ταύ τῃ τῶν στοιχείων δεσπότης, ωστε καὶ νύκτα κατὰ τὸ μέσον ἐπαγεῖν τῆς ἡμέρας, ἀποδέ δεικται. 18.6 ̓Εν τῷ ἡλίῳ εθετο τὸ σκήνωμα αὐ τοῦ, καὶ αὐτὸς ὡς
καὶ ουτοι ἐν ιπποις. Νόει καί ιππους τὰ σκιρτήματα τῶν πα θῶν, εἰς [οις] ἐπιβαίνουσιν οἱ δαίμονες· αρ ματα δὲ τὴν σύμπνοιαν τῶν ὁρμητικῶν πα θῶν, ἐν ο
τὴν ψυχὴν ἐπιστρέφει ὁ Κύριος, καὶ ἀποκαθίστησι μετὰ τὸ ποιμᾶναι, καὶ εἰς τόπον χλόης κατασκηνεῖται· ειτα ἐπισ τρέψας ὁδηγεῖ ἐπὶ τρίβους δικαιοσύνης κ
̓Αμαλήκ. Καί· ̓Επαίροντες ὁσίους χεῖρας χωρὶς ὀργῆς καὶ διαλο γισμοῦ. Καί· Επαρσις τῶν χειρῶν μου, θυσία ἑσπερινή. Ειποιμι αν ουν οτι αἱ χεῖρες ἡμῶν α
γενεσιουργὸν θεωρεῖν· διὰ τοῦτο ουν ουτοι κολαζέσθωσαν. 27.6,7 Εὐλογητὸς Κύριος, οτι εἰσήκουσε τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου. Κύριος βοη θός μου καὶ ὑπερα
τες οἱ οσιοι αὐτοῦ, οτι ἀληθείας ἐκζητεῖ Κύριος, καὶ ἀνταποδίδωσι τοῖς περισσῶς ποιοῦσιν ὑπερηφανίαν. ̓Ανδρίζεσθε, καὶ κρα ταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν, πάν
μεταφοραῖς χρῆσθαι, ωσπερ ἐνταῦθα. Τῆς ὑπερηφανίας, οὐ ζώου ποδωτοῦ, ἀλλ' εξεως ουσης, πόδα ὠνόμασεν· ο ουν ευχεται, τοῦτό ἐστιν· μὴ γενοίμην ὑπερήφαν
διατεθείη, φησὶν, ὁ δίκαιος καὶ ἀγαθὸς, δη λονότι Θεὸς, οὐ παύσεται τοῦ κατοικτει ρεῖν αὐτὸν, καὶ διδόναι τὰ παρ' ἑαυτοῦ, ινα λοιπὸν λέγηται πρὸς αὐτό
μέλλου σαν ἐκφεύγειν δίκην, δεδοικέναι εἰπὼν, διὰ τῶν λόγων καὶ τῶν πυκνῶν συμφορῶν, ας ἐκάλεσε χεῖρας. 37.4 Οὐκ εστιν ιασις ἐν τῇ σαρκί μου ἀπὸ προσώ
μου. Οὐκ εστιν εἰπεῖν ταῦτα τοὺς μὴ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων αἰσθανομένους· τινὲς γοῦν καὶ ἐκκαυχῶνται καὶ ηδονται τοῖς αὑ τῶν πλημμελήμασιν, ὡς ἡδέως τα
δράκοντος· ̓Ιδοὺ δὴ, ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ ἐν ὀσφύϊ, ἡ δὲ δύναμις αὐτοῦ ἐπ' ὀμφάλου γαστρός. ̔Η γὰρ ἰσχὺς τοῦ δια βόλου ἐξαιρέτως περὶ τὴν ὀσφὺν τοῦ ἀνθρώ που
τοῦτό φησι· εἰ γὰρ μὴ ηλπισα ἐπὶ σὲ, ἐμαυτὸν αν ἠμυνάμην. Νυνὶ δὲ γι νώσκω τό· Μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες, ἀγα πητοί· ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ. Καὶ τό· ̓Εμ
̓Εκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην, καὶ ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν, καὶ τὸ αλγημά μου ἀνεκαινίσθη. - ̓Εθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσετα
τοιοῦτος ὑπὸ τοῦ Σατανᾶ. Καὶ ἐξέτηξας ὡς ἀράχνην τὴν ψυχὴν αὐ τοῦ. ̔Η ἁμαρτάνουσα δὲ ψυχὴ παχύνεται· τοι αύτη γὰρ ἡ φύσις τῆς ἁμαρτίας· διὸ γέγρα πται
τῇ θεωρίᾳ τῶν γεγονότων. Αλλο. Πρῶ τον ὁ Θεὸς ἀνάγει τινὰ ἐκ λάκκου ταλαι πωρίας· δεύτερον, ἐπὶ πέτραν ιστησιν τοὺς πόδας αὐτοῦ· τρίτον, κατευθύνει τὰ
γομεν, ὁ μεταγινώσκων λαὸς πυνθάνεται τοῦ Θεοῦ διὰ τί αὐτὸν ἐγκαταλέλοιπεν ουτως ἐκ θλιβόμενον καὶ σκυθρωπάζοντα. -Πάνυ δὲ λυπεῖ τὸν δίκαιον τὸ Ποῦ, ἐ
νοηταῖς εὐοσμίαις αἱ τῶν βασιλέων ηυφρανάν σε θυγατέρες, τουτέστιν ἐν τῷ καιρῷ, καθ' ον εδει τιμηθῆναί σε παρ' αὐτῶν. Οτε γὰρ κέκληνται, τότε καὶ τε τ
λόγος, καὶ θυγάτηρ, φησὶ, Τύρου ηξει μετὰ δώρων, καὶ τὸ σὸν πρόσωπον δὲ πλου σίοι τοῦ λαοῦ λιτανεύσουσιν ἐν δώροις, οὐ γὰρ αὐτὴν προσκυνοῦσιν, ἀλλὰ τὴ
φρο νοῦντες τὰ γήϊνα, καὶ τῶν θελημάτων τῆς σαρκὸς ἀντεχόμενοι. Ειτα οἱ υἱοὶ ἀνθρώπων, οἱ ἐπιμέλειάν τινα καὶ ασκησιν τοῦ λόγου ποιούμενοι· ιδιον γὰρ
οὐκ ἐποίησαν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτῶν· εἰκὸς αὐτοὺς ἡμαρτηκέναι τὰ τελευ ταῖα καὶ τὰ εσχατα καὶ τὰ βραχύτατα, α περ ειρηται· ̔Η ἀνομία π
που σοῦ, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ αγιόν σου μὴ ἀντανέλῃς ἀπ' ἐμοῦ. Ευχεται μὴ πόῤῥω στερεισθῆναι τῆς θεί ας κηδεμονίας (ταύτην γὰρ ἐνταῦθα ἐκά λεσε πρόσωπον),
ἐξέκλιναν ἐπ' ἐμὲ ἀνομίαν, καὶ ἐν ὀργῇ ἐνεκότουν μοι. ̓Εξομολογεῖται ἐνταῦθα, διδάσκων ἡμᾶς ἐξομολογεῖσθαι, ὡς τὸ πρόσωπον ἡμῶν ἀ ναλαβών. - Ανομοι ον
ομοιον τό· Μὴ μεριμνήσητε τί φάγεσθαι η τί πίεσθαι. Τὰ κατὰ σαυτὸν τῆς προνοίας ἐκείνης ἐξάρτησον· ουτω γὰρ ἀσάλευτος διαμενεῖς καὶ ἀκλόνητος. 54.24 Σ
τῶν υἱῶν ἠξιώθη τιμῆς. Τίνες δὲ ἐπιστρέψουσιν εἰς ἑσπέραν, καὶ λιμώξουσιν ὡς κύνες, καὶ κυκλώσουσι πόλιν, ἀλλ' η αν οἱ ανδρες τῶν αἱμάτων καὶ οἱ ἐρ γα
προῤῥήσεως, ἐπειδὴ γὰρ οὐκ αὐτοὶ ̓Ιουδαῖοι κατὰ τὸν τοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος καιρὸν θάνατον αὐτῷ εἰργάσαντο, ῥωμαϊκῇ δὲ χειρὶ τοῦτο ἐπράκτετο· δικάζον τ
ἐξιχνιάσει; 60.9 Ουτως ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, τοῦ ἀποδοῦναί με τὰς εὐχάς μου ἡμέραν ἐξ ἡμέρας. ̔Ο ὑπισχνούμενος καὶ μὴ ἀποδιδοὺ
δύνασθαι κατορ θοῦσθαι ἡμῖν χωρὶς τῆς ἀπὸ τῶν καλου μένων πτερύγων τοῦ Θεοῦ σκεπῆς, τουτέστι τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ· ταύταις γὰρ ὑψοῦται, καὶ μετεωρίζεται,
πὰ δόγματα, οιτε παραδοθέντες ὑπὸ τῶν ἀποστόλων θεσμοὶ καὶ κανόνες. ̓Εν δὲ τού τῳ θαυμαστὸς ἡ ἀρετὴ ἐπιτελεῖται, καλου μένη δικαιοσύνη, ηγουν οτι ὁ πι
ἐθνῶν ἁπάντων τὴν σωτηρίαν. Θεασάμενος ὁ προφήτης τοῖς τοῦ πνεύματος ὀφθαλμοῖς τὴν ἐσομένην πᾶσιν ἀνθρώποις σωτηρίαν διὰ τῆς θείας ἐπιφανείας, ἱκετεύε
ἀξίαν ειναι τὴν ἀ γαλλίασιν τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ, οὐ κοσ μικὴν ουσαν, ἀλλὰ καρπὸν τοῦ Πνεύματος. 67.5 Ασατε τῷ Θεῷ, ψάλατε τῷ ὀνόματι αὐτοῦ, ὁδοποιήσ
ὁμοίως τοὺς παραπικραίνοντας, τοὺς κατοικοῦντας ἐν τάφοις. Τόπος Θεοῦ, ψυχὴ καθαρά· διὸ ἐπιφέρει, ὁ Θεὸς κατοικίζειν μονοτρόπους, τοὺς αὐτῷ καὶ μόνῳ ἀ
ᾳδου τὸν χῶρον, ον καὶ υλην βυθοῦ καὶ βάθος θαλάσσης ἐν τοῖς παροῦσιν ὀνομάζει. 68.13 Κατ' ἐμοῦ ἠδολέσχουν οἱ καθήμε νοι ἐν πύλῃ. ̓Αεὶ γὰρ καθεζόμενοι
τιούμενοι. 69.5,6 Καὶ λεγέτωσαν διαπαντός· Μεγα λυνθήτω ὁ Θεὸς, οἱ ἀγαπῶντες τὸ σωτήριόν σου. ̓Εγὼ δὲ πτωχὸς καὶ πένης ... Καὶ ῥυσ τής μου ει σὺ, Κύρι
φασιν ἐκεῖνοι, φησὶν καὶ εργῳ· Μὴ ἐπιθῶνται· μὴ μακρύ νῃς τοῦ πάλιν τὴν σὴν προσνεῖμαι βοή θειαν. 70.14 ̓Εγὼ δὲ διαπαντὸς ἐλπιῶ. ∆υνατὸν μὲν διαπαντὸς
λοιποῦ, ἀλλὰ περιτραπῆναι καὶ εἰς ολισθον ὑποσυρῆναι. Καὶ τὴν αἰτίαν ἐπάγει λέγων· 72.3,4 Οτι ἐζήλωσα ἐπὶ τοῖς ἀνόμοις, εἰρήνην ἁμαρτωλῶν θεωρῶν· οτι
72.23 Καὶ ἐγὼ διαπαντὸς μετὰ σοῦ. Μετὰ Θεοῦ λέγεται ειναι, πρῶτος μὲν ὁ τὴν ἁγίαν γινώσκων Τριάδα, καὶ μετ' αὐτὸν, ὁ τοὺς λόγους τοὺς περὶ τῶν νοητῶν
ἐφίστημι, μήποτε ἡ μὲν χεὶρ [τὰ] κατὰ τῶν ἐχθρῶν τοῦ λαοῦ ποιεῖ· ἡ δὲ δεξιὰ τὰ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ ἀγαθὰ, οιον ἡ χεὶρ, οτε θυμὸν καὶ ὀργὴν καὶ θλῖψιν Αἰ γυπ
τέλος, οταν παραδῷ τὴν βασιλείαν τῷ Θεῷ καὶ Πατρί· εἰς ο οἱ ἐνταῦθα τὸν καλὸν ἀγῶνα νενικηκότες, τῆς ἀφθάρτου ζωῆς τεύξονται, η περὶ [τοῦ] τὸν ἀρξάμεν
ρίαν, ἐγὼ, φησὶν, ὑμῖν δικάσω καὶ Βαβυλω νίοις καὶ ̓Ασσυρίοις. 74.4 ̓Ετάκη ἡ γῆ, καὶ πάντες οἱ κατοι κοῦντες αὐτήν. ̓Αλλὰ μαρτυρησάτω καὶ ἡμῖν ̓Ιησοῦς
καὶ πᾶσα ειναι κατὰ Θεόν. Καὶ ἡμεῖς ουν ἐὰν μὴ ολῃ ἀνακειμένῃ ψυ χῇ αὐτῷ εὐχώμεθα, ἀλλὰ παρὰ τὸν καιρὸν μόνον εὐχώμεθα, κεκραξόμεθα τῇ φωνῇ πρὸς τὸν Θ
ηρμοττεν αὐτῷ λέγειν· Τὰ ῥήμα τα τοῦ στόματός μου. Οὐ γὰρ οἰκεῖα, τὰ δὲ πρὸς τοῦ Πνεύματος προέφερε ῥήματα. ̔Ο μὲν ουν λέγων σωτήρ ἐστι, νόμος δὲ αὐτο
ἐστιν τὸ ἀκού ειν καὶ τὸ γινώσκειν, η μόνον τῶν συνιέντων τοὺς λόγους· ἀλλ' οὐδὲ πᾶσιν οἱ φύσει πα τέρες διηγήσαντο, ἀλλά τισι, καὶ οἱ κατ' ἐπισ τήμην
καὶ οἱ διακόπτοντες τὴν θεότητα, ἐν τῷ τοῦ κτίσαντος πνευματικῷ νόμῳ οὐκ ἐβουλήθησαν πορεύεσθαι. -Τάνις λέγεται ἐντολὴ ἀπὸ κρίσεως, η ἐντολὴ ταπεινή·
νά μασιν. ̔Ο πηγάζων τὸ θεῖον νᾶμα τοῖς δι ψῶσι, καὶ προχέων τὸ υδωρ ἐκ τῆς πλευρᾶς, τοῦ σιδήρου τὴν φλέβα ταύτην ἀναστομί σαντος, καὶ τὸ πικρὸν τῆς Μ
ἐνθυμήσεως· μηδὲ ὡς πῦρ ἐξαφθείη ἐκ τῶν πεπυρωμένων βελῶν τοῦ ἐχθροῦ· ἀλλ' οὐρανοῦ θυρίδες ἡμῖν ἀνοί γειεν, αἱ τῶν νοητῶν καὶ πνευματικῶν ἐξα πλώσεις.
τὴν κιβωτὸν ετεσιν ἑκατόν. Τί ουν ἀλλὰ βούλεται διὰ τῶν ἑκατὸν ἐτῶν τῆς κα τασκευῆς τῆς κιβωτοῦ η ἐπιστρέψαι τοὺς ἀνθρώπους, ινα μὴ χρεία γίνηται τῆς
μόν ἐστι καὶ διαφανὲς τὸ νᾶμα τῆς πίστεως, ο διὰ τῆς θείας διδασκαλίας ἀρύονται· τοῖς δὲ ἐκ τῆς πονηρᾶς ὑπολήψεως αἰγυπτιάζου σι διὰ φθορᾶς αιμα τὸ υδ
πρωτότοκος τῷ διαβόλῳ ὁ πρῶτος αὐτῷ γεννηθεὶς ἐν δόγ ματι ἀλλοτρίῳ σωτηρίας, οιον Μαρκιωνισταὶ οὐκ εἰσὶ πρωτότοκοι, ἀλλὰ Μαρκίων. Καὶ ωσπερ ἡ ἀπαρχὴ τ
ἐπὶ τὸ αὐτὸ, τιμῶν τες τὴν τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἡμέραν, ινα συναχθῇ ὀστοῦν Χριστοῦ πρὸς ὀστοῦν, καὶ ἁρμονία, καὶ φλέβες, καὶ νεῦρα, καὶ δέρμ
ταῦτα πρὸς ἀναξίους, οτι καὶ οὐχ ὡς α ξιοι, αἰτοῦσιν· ἀλλ' ὡς τοῦ Θεοῦ ὀφείλοντος ἑαυτῷ ἀκολουθεῖν, ἐπάγουσιν· ενεκα τῆς δόξης τοῦ ὀνόματός σου, οταν
τὸν μέλλοντα χρό νον. -Ζωοποιήσεις ἡμᾶς, οὐδεὶς δύναται ζωοποιῆσαι ἡμᾶς, εἰ μὴ εἰπών· ̓Εγώ εἰμι ἡ ζωή· ταύτης γὰρ ἐξ ἡμῶν λαμβανομένης τῆς ἀπαρχῆς, πᾶ
- Η κουσεν αὐτοῦ [Θεοῦ] γλῶσσαν, τὴν ἐν τῷ ορει Σινᾶ γενομένην φωνὴν, η φωνῆς θείας οὐ δέποτε ἀπολαύσας, ταῦτα επη η Κυρίου τὸν νόμον δεχόμενος. 80.7
διακρίνεσθαι. ∆ιακρίνει γὰρ αὐτοὺς, ωσ περ βασιλεὺς ἐν ἡμέρᾳ ἱλαρᾷ, εκαστον ἀ μειβόμενος τῶν ἀξιωμάτων τιμῆς. Τίς μὲν αξιος ἀναστῆναι τὴν ἀνάστασιν τὴ
ἀνάπαυσιν γενέσθαι ὡς πάντων τροχῶν, φησὶ, παράγεσθαί τε καὶ κυλίεσθαι· ὁ τρο χὸς μὲν γὰρ ἀφάπτεται τῆς γῆς. 82.19 Καὶ γνώτωσαν οτι ονομά σου Κύ ριος.
ελεον καὶ ἀλήθειαν ἀγαπᾷ Κύριος, ὁ Θεὸς χάριν καὶ δόξαν δώσει. Ελεον καὶ ἀλήθειαν, ἀντὶ τοῦ· ἐλεήμονα καὶ ἀληθινὸν ἀγαπᾷ Κύριος. Συνηθὲς γὰρ τῇ γραφῇ
ἀδιάλειπτον δεῖ ειναι εἰς προσευχήν. Αιρει πρὸς Κύριον τὴν ἑαυ τοῦ ψυχὴν, ὁ διὰ πράξεως καὶ θεωρίας κου φίζων αὐτήν. 85.5 Οτι σὺ, Κύριε, χρηστὸς καὶ ἐ
Κύριος διηγήσεται, τὴν γενομένην ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ην αὐτὸς αὐτοῖς διηγήσατο, λέγων· Χαίρετε, οτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγγέ γραπται ἐν τοῖς οὐρανοῖς. - Η κ
σὴν δεῖξον θαυ ματουργίαν· ἀποθανὼν γὰρ ταύτην οὐκ οψο μαι, οὐκ εστιν ἰατρὸς ἀπαλλάξαι θάνατον δυνάμενος· η τὰς αἰτίας ἡμᾶς διδάσκει Χρισ τὸς τῆς εἰς
στόματος αὐτοῦ. Εἰπὼν δὲ οτι μνησθήσομαι τῆς ἐπαγγελίας, ἐπάγει καὶ αὐτοῦ τὰ ῥή ματα· δυσώπει γὰρ τὸν δεσπότην α ειπεν ὁ Θεός. Εἰς οἰκτιρμὸν τὰ αὐτοῦ
μὲν αὐτὸν τοῖς υἱοῖς τοῦ Θεοῦ, ὑπερτίθησι δὲ πάλιν αὐτῶν καθ' οσον αἱ νεφέλαι τῆς γῆς ὑψηλοτέραι· οὐχ οτι κα τὰ τοσοῦτον διαφέρει αὐτοῖς, ἀλλ' οτι οὐκ
ἀπὸ Θεοῦ, ἀλλὰ κατὰ φύσεως εἰσὶ λογικά; -∆ιὰ δὲ τοῦ Θεοδοτίονος, πάλιν τὴν ἀνατολὴν [ἐν τῷ Θαβὼρ νόει]. Εστι δὲ ορος τῆς φυλῆς ̓Ισσάχαρ καὶ φυλῆς Νεφθ
̓Ιουδαίων σκέψις, καὶ εἰς απρακτον ἐκ βέβηκεν αὐτοῖς τὸ ἐγχείρημα· ἀνεβιῶν γὰρ ὁ σωτὴρ τριήμερος, πατήσας τὸν θάνατον, καὶ ἐσκύλευσεν τὸν ᾳδη. 88.25 Κ
δέσπωτα, τὰ ὀνεί δη, ἀντάλλαγμα, [ητοι] τὴν μεταβολὴν τοῦ Χριστοῦ σου, η τοῦ ∆αυὶδ, καθὸ ἡ ἀρχὴ με τεβλήθη εἰς δοῦλον· τοῦτο ἡμῖν ὠνειδίζον εἰς σὲ καὶ
κατασκηνοῖ γὰρ πᾶσι τοῖς πιστοῖς. 90.1,2 ̔Ο κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ ̔Υψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐ λισθήσεται· ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ̓Αντιλήπτωρ
γήρᾳ πίων, πολλὰ ἀγαθὰ πληθύνε ται ἐν γήρᾳ πίονι, καὶ εὐπαθοῦντες ἐν ταῖς καλουμέναις εὐπαθείαις εσονται, οἱονεὶ ἐν τῇ χαρᾷ καὶ εὐλαβείᾳ τοὺς τῆς ἀρετ
τῷ κρίνειν τὴν γῆν, τῆς ὑψηλοτάτης αὐτοῦ φανερουμένης καὶ ἐπὶ τῷ κρίνεσθαι τοὺς ἐπὶ τῆς γῆς, φυλασ σώμεθα ἀπὸ ὑπερηφανίας, εἰδότες οτι σφό δρα ὁ Θεὸς
Ον ἀγαπᾷ, Κύριος παιδεύει, φησὶν ὁ ἀπόστολος. Εἰ δὲ ον παιδεύει, μακαρίζει, πᾶς ὁ παιδευόμενος ὑπ' αὐτοῦ ἀπαθὴς γί νηται, τοῦτον γὰρ καὶ ἀγαπᾷ Κύριος·
ἐγράφη· πάντων γὰρ προμηθούμενος ὁ Θεὸς, τὴν πάντων προφέ ρει θεραπείαν. - Σύμμαχος· Μὴ συναφθή τω σοι θρόνος ἐπηρείας, πλάσσων ταλαιπω ρίαν κατὰ προσ
τὴν πέτραν τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾳδου οὐ κατισχύουσιν αὐτῆς. 95.10,11 Κρινεῖ λαοὺς ἐν εὐθύτητι. Εὐ φραινέσθωσαν οἱ οὐρανοὶ, καὶ ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ· σα
τοῦ Κυρίου. Οπερ πήγνυσιν ὁ Βοῤῥᾶς, τοῦτο τήκει ὁ νότος. ∆ιὸ καλῶς λέγει ἡ νύμφη ἐν τοῖς ᾳσ μασιν τῶν ᾀσμάτων· ̓Εξεγείρου, Βοῤῥᾶ, καὶ ερχου, νότε, δι
ἐκτεταμένον καὶ βεβασανισμέ νον τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος διὰ τῶν ἐλατῶν, ειτουν κεχαλκευομένων σαλπίγγων σημαίνει· διὰ δὲ τῆς κερατινῆς τὸ βασιλι κὸ
γενομένας ἀφηγεῖσθαι εὐεργεσίας. Πύλαι σοφίας αἱ ἀρεταὶ, διὰ γὰρ αὐτῶν εἰσερχόμεθα εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 100.2 Ψαλῶ καὶ αἰνέσω ἐν ὁδῷ ἀμώμῳ.
πραγμάτων ἐρημίαν με τέρχεσθαι. Εἰ δὲ ἐν ορεσι καὶ σπηλαίοις τὸν βίον τῶν ἀσεβῶν ἐξέκλινον οἱ τοῦ Θεοῦ αν θρωποι, δικαίως ελεγον τό· ̓Εγεννήθην ὡσεὶ ν
Εἰ μὴ ουν ἐξέκυψεν ἐξ υψους ἁγίου αὐτοῦ ὁ Κύριος, οὐκ αν ῃνησεν αὐτὸν λαὸς, ὁ ετι κτιζόμενος, καὶ εως τῆς συντελείας κτιζόμενος, ὡς πά λαι ἐξ οὐρανοῦ
βουμένους αὐτόν. Μετὰ τὸν θάνατον ἡ ψυχὴ οὐχ ὑπάρχει ἐν τῷ βίῳ τούτῳ. Εἰ μὲν ουν φύσις ἡμῶν ἐστὶν ἐπίκηρος, ἡ δὲ θεία φιλανθρωπία τὸν μακραίωνα χαρίζε
δειλιῶντα εἰς τὴν οἰκείαν τάξιν ἀποκαθίσταται. ̔Υψοῦται μὲν γὰρ τὰ κύματα ὡς ορη. Λείπει γὰρ τὸ ὡς, ιν' ῃ· ̓Α ναβαίνουσιν ὡς ορη τὰ υδατα ὑπὸ τῶν ἀνέ
δύσιν αὐτοῦ. Εθου σκό τος, καὶ ἐγένετο νύξ· ἐν αὐτῇ διελεύσονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ, σκύμνοι ὠρυό μενοι ἁρπάσαι καὶ ζητῆσαι παρὰ τοῦ Θεοῦ βρῶσι
ινα σωματικῶν ἐπιθυμῇ· ἐπεὶ τοίνυν καὶ τὸν ̓Ιωσὴφ τὸ λόγιον Κυρίου ἐπύρωσεν, οὐκ ἠ δυνήθη αὐτὸν ὁ πονηρὸς ἐπὶ τῇ δεσποίνῃ πυρῶσαι. 104.20 ̓Απέστειλε β
τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν ἀγαλ λιάσει, καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐν εὐφρο σύνῃ. Εἰ ὁ λαὸς ἐξῆλθεν ἐν ἀγαλλιάσει, οἱ δὲ ἐ κλεκτοὶ αὐτοῦ ἐν εὐφροσύνῃ τῆς ἀγαλλιά
δο κιμάσαι αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ· οἱ δὲ δοκιμα σίαν καθάπαξ οὐχ ὑπέμειναν, ἀλλ' ἐπεθύ μησαν ἐπιθυμίαν· λέγει δὲ τὴν τοῦ υδατος ἀντιλογίαν. Καὶ ἐπὶ τούτῳ
Καθημένους ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου, πεπεδημένους ἐν πτωχείᾳ καὶ σι δήρῳ. Καθὸ φῶς ἐστιν ὁ Κύριος, ἐξάγει ἡμᾶς ἐκ σκότους· καθὸ δὲ ζωὴ, ἐκ σκιᾶς θαν
εσπειραν ἀγροὺς, καὶ ἐ φύτευσαν ἀμπελῶνας, καὶ ἐποίησαν καρπὸν γεννήματος, καὶ εὐλόγησεν αὐτούς. Οἱ ἀπὸ τῶν χειρόνων ἐπὶ τὰ κρείττονα μεταβάλλοντες δι
προσηυχόμην. ̓Εντεῦθεν γινώσκομεν οτι, τινὸς κατηγο ρουμένου ἡμᾶς, δεῖ προσεύχεσθαι ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν, ινα μήποτε μνησικακίᾳ περιπεσόν τες, ἐκκρουσθῶμεν
θέλοντι τὴν κατάραν, οὐκ ερχεται ἡ εὐλογία, καὶ τῷ μὴ θέλοντι τὴν κατάραν, οὐκ ερχεται ἡ κατάρα. Καὶ τίς θέλει ἐλθεῖν αὐτῷ κατάραν; Οὐδεὶς μὲν τῷ λόγῳ
αὐτοῦ βασιλεῖς. - Κρινεῖ ἐν τοῖς εθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλὰς ἐπὶ γῆς πολλῶν. Χάριτι Θεοῦ αὐτοῦ μὲν ἀκούει ὁ προφήτης α ειπε Χριστῷ, ἐν
αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶ να τοῦ αἰῶνος, οἱ δὲ δίκαιοι διὰ τὴν δικαιο σύνην ὀνομάζονται δίκαιοι, καὶ αὐτοὶ αρα μένουσιν εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· καλῶς
Σύμμαχος δούλους ἀντὶ τοῦ παῖδες ἐξέδω καν. ∆ούλων γὰρ οὐ διαφέρουσι παῖδες, φό βῳ δουλείας παιδαγωγούμενοι· διὸ φοβουμέ νους Κύριον αὐτοὺς ειπεν ὁ πρ
ἐν τῇ ἀνα παύσει αὐτῆς ἡ ψυχή· καὶ γὰρ ὁ νοσήσας ἐν τῇ ὑγιείᾳ ὑπῆρχέ ποτε. Τοῦτο καὶ ὁ ἀ πόστολος λέγει τῷ· Θέλω ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ ειναι. ̔Η γὰρ
Οὐκ ην ἀνθρώπινον τὸ γενόμενον, φησὶν, οὐκ ην ἀγγέλων, οὐκ ἀρχαγγέλων, τὸ τοι αύτην πῆξαι γωνίαν. Τίς ἐστι θαυμαστή; ἡ γωνία, ἡ σύνοδος τῶν δύο ἐθνῶν,
ψαλμῷ. 118p.3 ∆ιὰ τοῦτο δὲ ἐνταῦθα καὶ τὰ στοιχεῖα προτέτακται, ινα δηλωθῇ τοῖς ἐντυγχάνου σιν, οτι τὰ στοιχεῖά ἐστιν ἡ γνῶσις τοῦ ἠθι κοῦ τόπου· μέμν
τοὺς στίχους, ποιῶμεν· Μα κάριοι οἱ αμωμοι ἐν ὁδῷ, οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου. Καὶ ουτως ἀρχώμεθα δευτέρου τοῦ ἑξῆς. ̓Ιστέον τοίνυν οτι οἱ Ελληνες,
υμνον προσενεγκεῖν, οταν πάντα σου κατα μάθω τὰ κρίματα καὶ κατὰ ταῦτα βιώσω. ̓Εὰν μάθω, φησὶ, τὰ ἀπὸ τῆς δικαιοσύνης σου κρίματα, καὶ ὡς κρίνεις ἐφ'
ἐπὶ τὴν βασιλικὴν καὶ τελείαν ὁδὸν, τὸν Χριστὸν, τὸν εἰπόντα· ̓Εγώ εἰμι ὁδός. Εἰσὶ δέ τινες ὁδοὶ τοῦ Θεοῦ, ας ὁδεύει, ινα ἐν ἀνθρώποις γένηται, η ας ὁ
118.25 ̓Εκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου· ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου. Τῶν ἁμαρτωλῶν αἱ ψυχαὶ τῷ ἐδάφει κολ λῶνται, τὰ ἐπίγεια φρονοῦσαι· τῶν δὲ δι καίων
μηδὲν αὐτῆς ἀ ποῤῥεῖν, ἡ τοῦ δικαίου ψυχή· ἡ δὲ τοῦ φαύ λου οὐ τοιαύτη, ἀλλὰ μὴ δυναμένη κρατεῖν ον διδάσκεται λόγον Θεοῦ· διόπερ ἡ τοιαύτη ψυχὴ στάζε
Τρίβος ἡ τε τριμμένη ὁδὸς, ην πολλοὶ τῶν δικαίων πρὸ ἡμῶν ἐπορεύθησαν, πρὸς ην ὁδηγοῦντος χρεία Θεοῦ. Χριστοῦ γὰρ ἡμᾶς δεῖ γενέσθαι μιμητὰς, καὶ αιρει
ψυχὰς ἁγίων. Καὶ μετ' ὀλίγα. Αἰσχύνης γὰρ αξια λέγει ὁ μὴ προσλαμβάνων ῥῆμα εἰς τὸ εὐαγγελί σασθαι ἀπὸ Θεοῦ δυνάμει πολλῇ. Οὐκ αἰσ χύνης δὲ, ἀλλὰ δόξη
τῷ δὲ θεοσεβεῖ φρικτὸν ἡ παρανομία, διότι προορᾷ τὸ φοβερὸν τῆς τιμωρίας. 118.54 Ψαλτὰ ησάν μοι τὰ δικαιώματά σου, ἐν τόπῳ παροικίας μου. Τὸ περίγειον
βουμένων σε, καὶ τῶν φυλασσόντων τὰς ἐν τολάς σου. ̔Ο μέτοχος τῶν φοβουμένων τὸν Κύριον, καὶ αὐτὸς φοβεῖται τὸν Κύριον· καὶ ὁ μέτο χος τῶν δικαίων, κα
118.72 ̓Αγαθόν μοι ὁ νόμος τοῦ στόματός σου ὑπὲρ χιλιάδας χρυσίου καὶ ἀργυρίου. Εὐαρεστούμενος ἀντὶ τοῦ, ἀγαθόν μοι ἐσ τιν ὁ νόμος, ον ἀπὸ τοῦ στόματό
ἀληθείᾳ ἐταπείνωσάς με, τουτέστιν κατὰ ἀλήθειαν. 118.76 Γενηθήτω δὲ τὸ ελεός σου τοῦ πα ρακαλέσαι με, κατὰ τὸ λόγιόν σου τῷ δού λῳ σου. ̓Αλλὰ φιλανθρω
πρὸς τοὺς ἐγ καταλειφθέντας παρὰ Θεῷ εἰς ὠφέλειαν ψυχῆς· Τὰ δικαιώματά σου οὐκ ἐπελαθόμην. Καὶ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ειρηται τὸ σῶμα ἀσ κός· Οὐ γὰρ βάλλουσι
διαμένει. ∆ύο εἰσὶ γενεαὶ αἱ χωρήσασαι τὴν τοῦ Θεοῦ ἀλήθειαν, ο τε τῶν ̓Ιουδαίων λαὸς, ὁ εχων τὸν νόμον καὶ προφήτας, καὶ ἐκκλησία ἐξ ἐθνῶν· καὶ κατὰ
γεγονέναι, ατε πρῶτοι παραλα βόντες νόμον καὶ προφήτας· ἡμεῖς νῦν οἱ ἀπὸ τῶν ἐθνῶν λέγομεν· ̔Υπὲρ πάντας τοὺς διδάσκοντάς με συνῆκα. ∆ιὰ τί δέ; οτι τὰ
τῷ λόγῳ ἐν πάσῃ πράξει, ὡς εστιν εἰ πεῖν, καθ' εκαστον βῆμα ἐπαίρων πρὸς τὸν περιπατεῖν τὸν πόδα, ουτος οὐ δύναται προσ κόψαι· εχει γὰρ τὸν λύχνον, κα
ἐπήλπισα, καὶ ζῆσόν με. ∆ιὰ τί οὐκ ειπεν· Εἰς τοὺς λόγους ηλπισα, ἀλλὰ ἐπήλπισα; οἱ ἐλπίζον τες οὐχ ὡς αρχονται τοῦ ἐλπίζειν, ουτω μέ νουσιν, ἀλλ' εἰ
παραδῷς με τοῖς δαίμοσιν· ἐκεῖνοι ἀδι κοῦντες οὐ παύονται. -Τίς ὁ ποιήσας κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἀδόκητον; τίς ὁ μὴ παντελῶς ἐπαφιεὶς τὴν ῥάβδον τῶν ἁμ
ἐστιν καὶ ζωή ἐστιν. Καὶ τὴν αἰτίαν δὲ ἀποδέδωκε τοῦ εἱλκυκέναι εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ πνεῦμα, εἰπών· Οτι τὰς ἐντολάς σου ἐπεπόθουν, αὐ τῆς ἐπιθυμήσεως τῶ
τεθλιμμένη ἐστὶν, ἡ ἀνάγουσα εἰς τὴν ζωήν. Καί· Πολ λαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτούς. Ειτά φησιν· Αἱ ἐν τολαί σου, μελέτη
καὶ οὐχὶ Θεὸς πόῤῥωθεν, λέγει Κύ ριος. ̔Η δύναμις γὰρ τοῦ Θεοῦ πανταχῇ ἐσ τι κατὰ τὸν τῆς δημιουργίας καὶ προνοίας λόγον. Καὶ μετ' ὀλίγα. Αὐτὸς μὲν ου
γίνεται τοῦ Θεοῦ μάρτυς. ̔Οσάκις τε ὑπὸ δυνάμεων ἀντικει μένων διώκεται καὶ οὐχ ἡττᾶται, οὐδὲ νι κᾶται πάθεσιν ἀτιμίας, καὶ νικᾷ. Περὶ τού του Παῦλος
κριτηρίου τοῦ Θεοῦ, καὶ δειλιῶντα ἐκεῖνο, καὶ ολον γινό μενον τῆς ἀναζωγραφήσεως αὐτοῦ καὶ τῶν ἀποκειμένων ἐκεῖσε κολάσεων τῷ ἀρνησι θέῳ. ∆ιὰ τοῦτό φη
ἐγ γιοῦσιν· ἐπὶ δὲ τούτου εὐχὴν λέγουσαν· ̓Ηγγίσατο ἡ δέησίς μου, καὶ ἑξῆς. Τίς δὲ τούτων ἡ διαφορά; Αξιον θεωρῆσαι· ὁ Θεὸς οὐκ ἐν τόπῳ ἐστὶν, δύναμις
σῶσαι τὸ ἀπολωλὸς, ῳ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶ νας. ̓Αμήν. 119.π ̓Ωδὴ τῶν ἀναβαθμῶν. Μόνοι οἱ τῷ λόγῳ καὶ τῷ βίῳ ἀναβαίνον τες, οἰκεῖοί εἰσι τῶν ἀναβαθμῶν κ
τοῦ τοῖς δώδεκα δεδωκότος ἀποστόλοις, τοῖς ἐπὶ δώ δεκα θρόνους καθεζομένοις κρίνειν τὸν ̓Ισ ραήλ. - ̓Εκεῖ γὰρ θύειν, ευχεσθαι, πανη γυρίζειν ἐκέλευσεν
τις, ουτε τὸν ἐπὶ Θεὸν ἠλπικότα, ὡς ουτε τὸν ∆ανιὴλ, ουτε τοὺς τρεῖς παῖδας, [εἰ] καὶ τῆς πατρίδος [ἐ ξεβλήθησαν], καὶ τοσούτῳ κλύδωνι συνεί χοντο· μό
πάντες οἱ μισοῦντες Σιών. -Γενηθήτωσαν ὡσεὶ χόρτος δωμάτων, ος πρὸ τοῦ ἐκσπασ θῆναι ἐξηράνθη. -Ου οὐκ ἐπλήρωσε τὴν χεῖρα αὐτοῦ ὁ θερίζων, καὶ τὸν κόλπ
οὐδὲ ἐν θαυμασίοις ὑπὲρ ἐμέ. ̓Εν μεγάλοις δὲ λέγει, τοῖς ὑπερηφάνοις ἀνδράσιν· καὶ τοὺς τὸ πάθος γὰρ εχοντας εφευγον, τὴν ἐξ αὐτῶν ἐφορώμενος λύμην. -
λίοις ενδυμα γάμου, ἱερατικὸν ενδυμα δι καιοσύνη, οπερ ἑαυτῷ τις ἐνδύεται, διὰ τὸ ειναι δίκαιος, ινα μετὰ τοῦτο αὐτὸς ὁ Θεὸς ἐνδύσῃ αὐτὸν σωτηρίας, ὡς
γορικῶς λεγομέναις οἱ καταχθόνιοι δαίμο νες, πρὸς ους οὐ πεμφθῆναι ἐκάλουν τὸν Χριστὸν ἐν τοῖς εὐαγγελίοις οἱ ἐπίγειοι δαί μονες. ̔Η δὲ τούτων τῶν κόσ
τὸ θαῦμα· πολλὰ γὰρ τὰ θάνατον ἀπει λοῦντα, λοιμὸς, αὐχμὸς, δίψα, καῦμά τε σφοδρὸν, καὶ πλῆθος θηρίων, ἁπάντων τε τῶν ἐπιτηδείων ἡ ἐρημία· οἱ δὲ, μηδε
τὴν δύναμιν. -Κατὰ δὲ τὴν ἑτέραν εκδοσιν [ἐναντίον θεῶν] θεοὺς τοὺς ἱερεῖς καλεῖ, κατὰ τό· Οὐ θεοὺς κακολογήσῃς. Καὶ περὶ ἀγγέλων δὲ λέγεται ἐν τῷ· Χε
σὴ περιεφρούρει πρόνοια. -Τὸ δὲ ἐκ τήσω τοὺς νεφρούς μου, οτι περ ὁ κτώμενος κήδεται, καὶ τῆς μήτρας ἐξελθὼν, εὐθέως τῆς σῆς προνοίας ἀπέλαυσα. Εἰ ἡ ἀ
φεύγετε λέξιν, ἐκ γὰρ τῆς διὰ παράλ ληλα τῶν ῥητῶν κρίσεως τὸ ζητούμενον ἀνα φαίνεται. Οὐ μὴ γὰρ, φησὶ, πληρώσετε πά σας τὰς γραφὰς, πόλεις ουσας τοῦ
ἀ πολλυμένοις. -Καὶ ἐστὶν εν ειδος προσευ χῆς ὁμιλία νοῦ πρὸς Θεὸν ἀτύπωτον τὸν νοῦν διασώζουσα· ἀτύπωτον δὲ λέγω τὸν νοῦν μηδὲν σωματικὸν κατὰ τὸν κα
καταξιούμε νος· ελεον δὲ ὀνομάζει τὴν θεωρίαν, διότι αὐτὴ νοῦς κοπιῶντας ἀναπαύει καὶ πεφορ τισμένους ταῖς ἀνομίαις· καὶ γὰρ ὁ Σολο μὼν ἐν ταῖς παροιμ
ἀλ λὰ τὸ ἐπικαλεῖσθαι Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ. 144.2 Καθ' ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε, καὶ αἰνέσω τὸ ονομά σου [εἰς τὸν αἰῶνα]. ̓Ακόλουθα δὲ ταῦτα τοῖς π
ῥᾴδιον τοὺς συνηγμένους ἐκ τεῖναι δακτύλους, καὶ ἁπλῶσαι τὴν χεῖρα, ου τω σοὶ εὐπετὲς ἐν εὐκαιρίᾳ παρασχεῖν τῶν ἀγαθῶν τὴν φοράν. -Εἰ δὲ τὰ εργα αὐτοῦ
φησί· Πᾶσαι αἱ πύλαι αὐτῆς ἠφανισμέναι, καὶ αὐ τὴ ἀπεστράφη εἰς τὰ ὀπίσω. ̔Ο γὰρ μετὰ τὸ κατορθῶσαι ἀρετὴν νικηθεὶς ἠφάνισεν ἐν ἑαυτῷ τὰς τῆς ̔Ιερουσα
συνεχῶς κοινωνοὺς λαμβάνειν τὰς ανω δυνάμεις τῆς εὐφημίας. Αλλος φησί· διὰ τῶν δυναστειῶν αὐτοῦ. Τί δέ ἐστιν ο λέγει· ̔Υμμνεῖτε αὐτὸν διὰ τὰς δυναστεί
τιούμενοι. 69.5,6 Καὶ λεγέτωσαν διαπαντός· Μεγα λυνθήτω ὁ Θεὸς, οἱ ἀγαπῶντες τὸ σωτήριόν σου. ̓Εγὼ δὲ πτωχὸς καὶ πένης ...
Καὶ ῥυσ τής μου ει σὺ, Κύριε, μὴ χρονίσῃς. Σωτήριον τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός ἐστιν ὁ Χριστὸς, ὁ μονογένης αὐτοῦ Υἱός. ̓Εγὼ δὲ πτωχὸς
καὶ πένης, Χριστός φησιν, ἑκουσίως πτωχεύσας διὰ τὸν ανθρωπον, ινα πλουτίσῃ ἐκεῖνον. -Μὴ χρονίσῃς· τῆς γὰρ σῆς προ μηθείας
τετύχηκα. Τὸ δέ· μὴ χρονίσῃς ἀν τὶ τοῦ· ἐπάρχω ὡς τάχιστα, καὶ μὴ ἀναβά λῃς τὴν αιτησιν. 70.1 Τῷ ∆αυὶδ, υἱῶν ̓Ιωναδὰβ καὶ
τῶν πρώτων αἰχμαλωτισθέντων, ̓Ωριγένους, ̓Αθανασίου ὑπόθεσις. Οἱ υἱοὶ τοῦ ̓Ιωναδὰβ γεγόνασιν ανδρες εὐλαβεῖς καὶ δίκαιοι,
καὶ τῶν τοῦ πατρὸς ἐντολῶν φύλα κες ἀκριβεῖς· καὶ ουτω θεοσεβεῖς καὶ τὸ ηθος χρηστοὶ, ὡς καὶ μάρτυρα τῆς αὐτῶν ἀρετῆς γενέσθαι
τὸν Θεὸν, τῷ προφήτῃ δια λεγόμενον ̔Ιερεμίᾳ. ̓Επὶ τούτων δὴ καὶ ἡ πρώτη τῆς ̔Ιερουσαλὴμ, ὑπὸ Χαλδαίων α λωσις γεγένηται. Σχοῖεν
δ' αν ουτοι πρόσωπον τοῦ ἀποστο λικοῦ χοροῦ, τοῦ καὶ σφόδρα τὰς τοῦ ἐπου ρανίου Πατρὸς φυλάξαντος ἐντολὰς, καὶ τοὺς ἐπαίνους
εἰληφότος, διὰ τῶν πρὸς αὐ τοὺς εἰρημένων μακαρισμῶν. ̔Ομοίως γοῦν καὶ ἐπὶ τούτων τῶν ἀποστόλων, φημὶ, ἡ πρώτη τῆς ̔Ιερουσαλὴμ
αἰχμαλωσία ὑπὸ ̔Ρωμαίων ἐγένετο. Εἰσάγονται τοίνυν ουτοι οἱ θεοφιλεῖς αν δρες, τουτέστιν ὁ ἀποστολικὸς χορὸς, διὰ προκειμένου
ψαλμοῦ εὐχὴν καὶ εὐχαριστίαν ἀναφέροντες τῷ Θεῷ. ̓Εφ' οις θλιβομένους αὐτοὺς ἀπὸ τῶν διωκόντων διὰ τοῦ εὐαγγε λικοῦ κηρύγματος,
ἀπὸ τῶν νοητῶν ἐπιβού λων τῆς αὐτῶν ψυχῆς δαιμόνων διέσωσεν· επειτα ὑπισχνούμενοι μόνας τὰς δι' αἰνέσεως ἀναπέμπειν θυσίας,
ἀπηλλαγμένοι δηλονότι τῆς κατὰ νόμον λατρείας. ̓Εκ δὲ τῶν Οʹ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκδό σεως ἐπιγραφὴν ἐχούσης· ̔Υπὲρ τῶν υἱῶν
̓Αδὰμ καὶ τῶν πρώτων αἰχμαλωτισθέντων. Καὶ μετ' ὀλίγον. Οἱ μὲν ἐμπαθεῖς τὰ ομ ματα τῆς ἀκτῖνος χωρίζονται· οἱ δὲ ὑδροφο βοῦντες
[κατὰ] τῆς τοῦ υδατος οψεως [δυσ χεραίνουσι]· τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ τῶν ̓Ιουδαίων κακία, διὰ τὸ μὴ θέλειν ὁμολο γεῖν τὴν
δόξαν τοῦ θείου κηρύγματος, ἀπα ράδεκτον ποιεῖ διὰ τῆς σιωπῆς τὴν ἀλή θειαν. Εξεστιν δὲ καὶ διὰ τῆς ψαλμῳδίας ἐπι γνῶναι τὰ
τῆς προφητείας αἰνίγματα· λέ γει γὰρ περὶ τῶν πρώτων αἰχμαλωτισθέν των, ὡς ἐκ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου, οτι οσας εδειξας μοι
θλίψεις καὶ τὰ ἑξῆς. Τοῦτο δὲ σαφέστερον ἐκ τοῦ Παύλου νοήσωμεν, πῶς ἐκ τῶν ἀβύσσων ἀνάγεται ὁ τῷ βάθει τῆς ἁμαρτίας καθελκυθεὶς,
περὶ ου φησι· Μὴ ειπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; οθεν γὰρ εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον ὁ θάνατος, ἐκεῖθεν
ἐξῴκισται μεθ' ολου κατεχομένου τοῦ αἰχμαλώτου ὑπὸ τοῦ θανάτου· κατέβη διὰ τοῦ πάθους εἰς τὴν αβυσσον ταύτην· ἐφ' ῳ τε συναγαγεῖν
ἑαυτῷ πάλιν ἐπὶ τὰ ανω τὸν βύθιον· ταῦτα γὰρ ὁ ἀπόστολος διεσάφησε μετ' ἀκριβείας, αλλα τε πολλὰ περὶ τούτων εἰπών, φησὶ καὶ
τοῦτο· ωσπερ ἐν τῷ ̓Αδὰμ πάντες ἀποθνήσκομεν, ουτω, καὶ τὰ ἑξῆς. ∆ιὰ τὸ γενέσθαι τὴν ἐπι γραφήν· ̔Υπὲρ τῶν υἱῶν ̓Αδὰμ, καὶ
τῶν πρώτων αἰχμαλωτισθέντων, διὰ τὴν τῆς σαρκὸς οἰκονομίαν τοῦ Κυρίου, βύουσι τὴν ἀκοὴν ̔Εβραῖοι, καὶ τὴν ἐπιγραφὴν οὐ προσ
δέχονται. 70.4 ̔Ο Θεὸς, ῥῦσαί με ἐκ χειρὸς ἁμαρ τωλοῦ· ἐκ χειρὸς παρανομοῦντος καὶ ἀδι κοῦντος. Χεὶρ ἁμαρτωλοῦ, ἡ ἁμαρτητικὴ
πρᾶξις. Αἰτεῖ δὲ μηδὲ κατὰ ποσὸν αὐτῇ ἐνεργεῖν· σκόπει δὲ εἰ εν ἐστιν ὑποκείμενος ἁμαρτωλὸς καὶ αδικος καὶ παράνομος. ∆οκεῖ
γὰρ ἁμαρ τωλὸς ὁ ἀδικῶν καὶ παράνομος· εἰ δὲ τὰ τρία δηλοῖ τὸν διάβολον, χεῖρα ληπτέον αὐ τοῦ τὴν οσην στρατιωτικὴν αὐτοῦ
δύναμιν· ῥυσθῆναι τοίνυν ἐξ ἀκαθάρτων πνευμάτων αἰτεῖ, ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα γενόμενος τοῦ Θεοῦ, ἀφ' ης οὐδεὶς ἁρπάσαι δυνήσεται.
70.11 Λέγοντες· ̔Ο Θεὸς ἐγκατέλιπεν αὐτὸν, καταδιώξατε καὶ καταλάβετε αὐ τόν. Ταύτας τὰς φωνὰς τέθεικεν, ὡς ἀπὸ δαιμόνων λεγομένας
ἐπὶ τοῖς ἐγκαταλειφ θεῖσιν, αι τινες οὐκ αν ἐῤῥήθησαν, εἰ μὴ ἐγ κατελείφθη ὁ ανθρωπος. Εχομεν γὰρ ἐν ταῖς Βασιλείαις, οτι
Κύριος ἀπέστη ἀπὸ Σαοὺλ, καὶ πνεῦμα πονηρὸν παρὰ Κυρίου επειγε τὸν Σαούλ· ἀλλ' εἰ καὶ ταῦτά
