Congregatio de Causis Sanctorum 861

Post libertates a Napoleone Bonaparte concessas, actuositatem suam

pastoralem plures apud paroecias renovavit usque ad annum 1801, cum

Caveniaci parochus factus est. Ibi primum condidit seminarium.

Anno 1803, cooperante Carola Gabriela Ranfray, initium cepit Congre-

gatio Filiarum Verbi Incarnati pro institutione Christiana puerorum iu-

venumque provehenda.

Simul, tantas post fundationes Rector Seminarii, Canonicus ecclesiae

cathedralis et Vicarium Generalis Rupellensis nominatus est.

Anno 1821, Dominus Ludovicus Maria repetiit patriam Dioecesim, restitu-

tam iuxta concordatum anni 1817. Ultimis vitae annis, quamdiu vires exhau-

sit, Episcopi pro Dioecesi quam optime instauranda suffragatus est laboribus

ac praesertim Seminario cohonestando Sororibusque Caveniacensibus et Ur-

sulinis Lucionensibus foederandis vacavit cum nomine Ursulinarum a Iesu.

Vir benignus, laetabundus et hospitalis, Servus Dei quadraginta ac sex

annos ministerium suum sacerdotale exercuit semper sollicitum, firmum et

strenuum in Dei et Ecclesiae iuribus defendendis se praebens. Asperrima

licet inter societatis et rei publicae adiuncta temporis sui, numquam ei

summa suipsius oblatio in manus Divinae Providentiae cecidit, quae verus

eius fortitudinis fons fuit. Eucharistia, Sacra Scriptura, peculiaris contem-

platio mysterii Verbi incarnati et devotio erga Immaculatam Virginem co-

tidie ipsius spiritualitatis fuerunt alimonia. Tota vita eius summo orationis

afflatu penitus emicuit; haec enim iactare solebat: « Sine oratione nec nobis

nec aliis quicquid prosumus ». Eminentia virtutum eius etiam ex eo enitet,

quod, praeter vota castitatis, paupertatis et oboedientiae, etiam se puri-

tatem fidei catholicae, apostolicae et romanae servaturum esse omnesque

vitae vexationes patienter laturum professus est. Sacerdos fuit omni sedu-

litate perfectionis exquirendae studiosus et nullo labori pepercit, ut difficil-

limis illis Christi mandatorum abiectionis temporibus pietatem religiosam

restitueret et catechesis praesertim traditionem missionesque ad populum

foveret. Verus magister iuvenum vocationumque ad sacerdotium et vitam

consecratam fuit suscitator.

Mense Iulii anno 1825 exeunte, iamiam aegrotantibus viribus, Servus

Dei moderationem Seminarli eiuravit, Vicariatum Generalem autem servavit

una et Congregationum, quas fundaverat, Superioris munus. Anno 1834,

gravi apoplexia correptus est. Sancto Viatico recepto et venia ab omnibus

expetita, die 12 mensis Februarii anno 1835 Caveniaci in Domino quievit.