70. De s. Nicolao Tolentino.

In 1. Vesperis.
Antiphonae.
1. Christus, Dei patris
Sedens in dextera,
Ruinas adimplet
Sanctorum caterva,
Nicolaum locans
Inter haec agmina.

2. Fidelia Domini
Mandata servanti
Bonus intellectus
Atque timor sanctus,

Sapientiae fons
Perpetuo adsunt
Et apud homines
Constans laudatio.
3. Timenti Dominum
Cuncta prosperantur,
Ejusque sermones
Juste disponuntur,
Et anima sancta
Luce radiatur.

4. Puer Deum laudat
Affectu non parvo,

In astris habitans
Respicit de throno
Humilem servulum
Et cum principibus
Collocat in coclo.
5. Laudent omnes gentes
Deum creatorem,
Cujus veritatem
Aeternum mansuram
Nicolaus monstrat
In se confirmatam.

Ad Magnificat.

A. Adest dies celebris,

Laetus et praeclarus,
Quo gaudet cum angelis

Sanctus Nicolaus ;
O suavis cellula,

Mire pigmentata,
O coelestis gemmula,

Luce radiata,
Nos in hoc exsilio

Refove clamantes
Et taetris illumina

Tenebris errantes,
Ut nostra praecordia

Magnificent Deum
Et jugi concordia

Exsultent in eum.

Ad Matutinum.
Invitatorhim.

Christum regem adoremus,
Confessorum praemium,

Qui beato Nicolao
Dat perenne gaudium.

In 1. Nocturno.

Antiphonae.

1. Tamquam lignum plantatum
Ad aquarum decursum
Nicolaus affert fructum
Suum temporaneum.

2. Pii patris disciplinam
Filius amplectitur,
Divinam evitans iram,
Qua superbus plectitur.

3. Hic in se insurgentium
Superat vim daemonum,
Dum clamore pulsat Deum,
Adjutorem hominum.

Responsoria.

1. Hujus servi Domino

devoti parentes
Nicolai praesulis

limina visentes,
In ejus basilica

vota persolventes,
Divina suscipiunt

munera gaudentes;
V. Nam his sanctus pontifex

spondet nasciturum
Nicolaum filium,

beatum futurum.

2. Corpore juvenculus,

mente nitens cana,
Despicit hoc saeculum

atque cuncta vana
Suscipitque regulam

patris Augustini
Et flagrat incendiis

amoris divini,
V. Crescit charismatibus,

dum crescit aetate,
Sancta tegit opera

sub humilitate.
3. Carnis petulantiam

vir Dei castigat,
Sibi quoque moritur,

ut jam Christo vivat,
Animalis hominis

odit vetustatem
Et sanctam amplectitur

vitae novitatem.
V. Ovis atque carnibus

edens privat gustum
Et jejunans graditur

per iter angustum.

In 2. Nocturno.
Antiphonae.

1. Invocatum ipse Deum
Habuit amabilem,
Et excelsum fecit eum
Cunctisque spectabilem.

2. Scuto bonae voluntatis
Praemunitus jacula
Non timet malignitatis
Justus sine macula.

3. Qui solem, lunam et stellas
Lumine praefulgidas
Firmamentumque fundavit
Nicolaum coronavit.

Responsoria.

1. Nocturnas excubias

vigil observabat
Et Deum gemitibus

piis exorabat,
Quibus ejus anima

sancta pascebatur,
Donec in exsilio

mundi morabatur.
V. Nulla nam adversitas

Vim ejus frangebat,
Mentis nec elatio

Ipsum extollebat.

2. Magnitudo meriti

ne sanctum extollat,
Belial saevissimus

eum colaphizat,
Sed pugil fortissimus

dum in Deo sperat,
Suum parat animum,

ut adversa ferat.
V. Ait daemon: actibus

tuis adversabor
Et, quam quaeris, gloriam

auferre conabor.

3. Nicolaus spiritu
plenus pietate
Revocavit plurimos
ab iniquitate,

Quorum noxa flebiles

simul ipse fiebat
Et ad ponitentiam

ipsos invitabat,
V. Nam misericordia

superabundabat,
Qua virtute miseros

quosque confortabat.

In 3. Nocturno.

Antiphonae.

1. Olim transiens colonus
Hujus mali saeculi
Effectus est habitator
Dei tabernaculi.

2. Vita vivit, quam pertulit
Mentis desiderio,
Nam quod speravit, accepit
In aeterno gaudio.

3. Nicolaus hic ascendit

In montem sanctum Domini,
Quia innocens manibus
Et mundo corde fuit.

Responsoria.

1. Vitam atque merita

mira probant signa,
Quae vivus et defunctus

fecit laude digna ;
Per hunc Christus liberat

languoribus fessos,
Leprosos et naufragos,

vinctos et obsessos,
V. Reddit vitam mortuis

et loquelam mutis,
Lumen caecis et claudis

gressum, auditum surdis.
2, Dum decumbens lectulo

senex aegrotavit,
Corpus terrae, spiritum

Patri commendavit,
Cujus dies ultimus

dies est natalis,
Cujus mortis exitus

factus est vitalis ;

V. Gaude, tanto pignore

Marchia dotata,
Et plaude, religio,

sancto decorata.
3. Nicolaus possidet

jam regna coelorum,
Quem honorant agnima

cuncta beatorum,
O pater sanctissime,

supplices emenda
Et orationibus

Nos Christo commenda.
V. Tu felix nos miseros

suspirantes audi,
Tu gaudens in gloria

Flebiles exaudi.

In Laudibus.

Antiphonae.

1. Nimis credibilia
Reddit testimonia

Nicolaus Christo,
In sanctis mirabili
Nobisque laudabili

Sed corde non ficto.
2. Intravit in atria
Domini cum gloria

Almus hic confessor,
Ubi laetus jubilat
Et serenus rutilat

Noster intercessor.
3. Quod in terra arida
Mente nimis avida

Diu jam sitivit,
Corde jucundissimo
Et haustu plenissimo

Sine fine bibit.
4. Patrem, natum, spiritum,
Veram Deum unicum

Omni creataae

Nicolaus praedicat,
Dum tot signis indicat
Spem vitae futurae.

5. Cuncta visibilia
Et invisibilia

Laudent creatorem,
Qui tot mirabilia
Fecit et prodigia

Per hunc confessorem.

Ad Benedictus.

A. Dum instaret ultimus
Hujus vitae terminus,

Ait vir beatus:
Ecce, fratres, advenit
Et nunc mihi subvenit

Christus invocatus,
Dicens, ut in gaudium
Intrem post exsilium

Mei incolatus ;
Et sic ad convivium
Supernorum civium

Scandit coronatus
Nicolaus inclitus,
Ut sit noster coelitus

Pius advocatus.

In 2. Vesperis.
Ad Magnificat.

A. O vir ineffabilis,

lux eremitarum,
Educ de periculis

harum tenebrarum,
Quos circumdat fiebilis

limus aerumnarum,
Ut cum sanctis omnibus

tibi gratulemur
Et aeternis saeculis

Christo collaetemur.