118.25 ̓Εκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου· ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου. Τῶν ἁμαρτωλῶν αἱ ψυχαὶ τῷ ἐδάφει κολ λῶνται, τὰ ἐπίγεια φρονοῦσαι· τῶν δὲ δι καίων, ειτοι συγχρονίζουσι σώμασιν η συν δεδεσμέναι δι' οἰκονομίαν ἐν αὐτοῖς. ̓Εξομο λογεῖται ὁ προφήτης περὶ τῆς ἑαυτοῦ ψυ χῆς, καταλειπούσης μὲν τὸ κολλᾶσθαι τῷ Κυρίῳ πρότερον, οτε ἐν τῇ κακίᾳ ἐτύγχα νεν, κολληθείσης δὲ δι' αὐτὴν τῷ ἐδάφει, καὶ καθελούσης ἑαυτῆς τὸ φυσικὸν υψος καὶ ε παρμα. Πᾶσα γὰρ ἁμαρτάνουσα ψυχὴ κε κόλληται τῷ ἐδάφει. ̓Οπίσω δὲ Κυρίου πο ρεύσῃ, καὶ πρὸς αὐτὸν κολληθήσῃ, ἐν τῷ νό μῳ ειρηται. ̓Αξιοῖ τοίνυν βοηθηθῆναι ἀπὸ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ ζῆσαι, ἀποστὰς τῆς πρὸς τὸ εδαφος κολλήσεως, ινα ζήσῃ κατὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. 118.26 Τὰς ὁδούς μου ἐξήγγειλα, καὶ ἐπή 118.26 κουσάς μου, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου. Τῷ δὲ τυχόντι τῆς ἐν τούτοις συνέσεως, περιέσται τὸ καὶ αλλους ὠφελεῖν δύνασθαι, καὶ τὴν θαυμάσιον εὐεργεσίαν ἐξαγγέλλειν Θεοῦ, τὴν ἀποκειμένην τοῖς οσια πράττου σι· οὐ γὰρ τὰ περὶ δικαιοσύνης διδάσκων, διδάσκει καὶ τὰ περὶ τοῦ παρεπομένου τέ λους αὐτῇ, οτι μέγα τοῦτο, καὶ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἀξίαν ἀμείβεται. ∆ιελέγετο καὶ Παῦλος περὶ ἐγκρατείας καὶ δικαιοσύνης, καὶ τοῦ μέλλον τος κρίματος, ὡς εμφοβον γενέσθαι τὸν ἡγε μόνα. - Οταν μέν τις κατὰ τὸ θέλημα τῆς σαρκὸς καὶ τῶν διανοιῶν πορεύηται, ὁδοὺς ἑαυτοῦ πορεύεται· ὁ δὲ ἀποστὰς τοῦ ἁμαρ τάνειν, δίδωσιν ἑαυτὸν τῷ Θεῷ, αἰτῶν παρ' αὐτοῦ τὸ φοβεῖσθαι καὶ αὐτὸν, καὶ πορεύεσ θαι ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ. Οὐκέτι μὲν γὰρ κατὰ τὰς ὁδοὺς ἑαυτοῦ πορεύεται, με ταστὰς δὲ ἐπὶ τὰς τοῦ Θεοῦ, ἐν αὐταῖς βαδί ζει. Ισον δέ ἐστι τούτῳ· Ειπα, ἐξαγορεύσω κατ' ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν μου. ̓Εμαυτοῦ τοίνυν κατήγορος γενόμενος, παρὰ σοὶ ἐξωμολόγη σα μὲν περὶ αὐτῶν, διὰ δὲ τοῦτο ἐπήκουσάς μου, παραδεξάμενος τὴν μετάνοιαν. Ευχο μαι δέ σε, καὶ διδάσκαλόν μου γενέσθαι τῶν δικαιωμάτων, α οὐδεὶς δύναται κατ' ἀξίαν παραδοῦναι, ὡς σὺ ὁ Κύριος τῶν δικαιωμά των. 118.27 ̔Οδὸν δικαιωμάτων σου συνέτισόν με, καὶ ἀδολεσχήσω ἐν τοῖς θαυμασίοις σου. Συνετιζόντων δεόμεθα, πρὸς τὸ μὴ ἀπο πλανηθῆναι τῆς ὁδοῦ τῶν δικαιωμάτων Θεοῦ. ̓Εὰν γὰρ τὴν ὁδὸν τῶν ἐν τοῖς δικαιώμασι μυστηρίων, ὑπὸ σοῦ σύνεσιν λαβὼν, νοήσω, ὡς καὶ ὁδεῦσαι αὐτὴν, δυνήσομαι, τὰ δη λούμενα ἐν τοῖς δικαιώμασί σου θαυμάσια συνιεὶς, ἀδολεσχεῖν ἐν αὐτοῖς, καὶ τὴν ὁμι λίαν ἐν τῷ περὶ τούτων ποιεῖσθαι λόγῳ. - ̓Επεὶ οὐκ εστι βραχεῖα ἡ ευρεσις τῆς ὁδοῦ τῶν δικαιωμάτων, οὐκ ἐπὶ δύο η τρεῖς η δέ κα ἡμέρας, μόλις γὰρ ἀρκεῖ μοι καὶ ὁ χρό νος τῆς ζωῆς. Καὶ ωσπερ ἐστὶν ὁδὸς δικαιω μάτων, ουτως καὶ ἡ ὁδὸς μαρτυρίων. ̓Εν τῇ ὁδῷ, φησὶ, τῶν μαρτυρίων σου ἐτέρφθην ὡς ἐπὶ παντὶ πλούτῳ. Εστι καὶ ὁδὸς ἐντο λῶν· ̔Οδὸν γὰρ ἐντολῶν σου, φησὶν, εδρα μον, οταν ἐπλάτυνας τὴν καρδίαν μου. Αυ ται δὲ πᾶσαι αἱ ὁδοὶ τέλος καὶ ἀρχὴν εχου σι, μίαν ὁδὸν τὴν λέγουσαν· ̓Εγώ εἰμι ἡ ὁ δός. ̔Οδεῦσαι ουν δεῖ διὰ πασῶν τούτων τῶν ὁδῶν, ινα ελθῃς ἐπὶ τὸ τέλος αὐτῶν, τὸν Χριστόν. 118.28 ̓Ενύσταξεν ἡ ψυχή μου ἀπὸ ἀκη δίας, βεβαίωσόν με ἐν τοῖς λόγοις σου. Πλησίον, φησὶν, ἐγενόμην τοῦ θανάτου, ὀλιγωρήσας πρὸς τὰ ἐπικείμενά μοι κακά· ἀλλ' αὐτός με, φησὶ, στήριξον ἐν τῇ ἐπαγ γελίᾳ σου. Η ἐπεὶ ἡ προσβολὴ τῆς ἁμαρ τίας χαυνοῖ τὸν λογισμὸν καὶ ἀκηδίαν ἐργά ζεται, ἡ μὲν νυσταγμὸν, ὁ δὲ θάνατον. - Ο μέντοι Σύμμαχος καὶ ̓Ακύλας κατέσταξεν ειπον. ̔Η δὲ εʹ καὶ ʹ εσταξεν ἡ ψυχή μου πε ριέχει. Παρὰ δὲ τῷ Συμμάχῳ, κατέσταξεν ἡ ψυχή μου. Καὶ δοκεῖ μοι, μὴ νοήσας τις τὸ εσταξεν, ἀλλ' ὑπολαβὼν ἁμαρτῆσθαι τὸ ἀντίγραφον, πεποιηκέναι· ἐνύσταξεν ἡ ψυ χή μου, τῆς ἐπὶ τὸ εσταξεν ἡ ψυχή μου ζη τήσεως ἀπαλλαγῆναι βουλόμενος. Φησὶ γὰρ, οταν ἡ ψυχὴ ἐν ἀκηδίᾳ γένη ται καὶ ἀδημονίᾳ καὶ λύπῃ, ἀπόλλυσι τὸ ἐ γρηγορῆναι, καὶ γίνεται ἐν νυσταγμῷ, ἀπα γορευμένῳ ἐν τῷ· Μὴ δὸς υπνον σοῖς ομμα σιν, μηδὲ νυσταγμὸν σοῖς βλεφάροις. ̔Ο δὲ δυσωπούμενος τὴν μαρτυρουμένην ὑπὸ τῶν πλειόνων εκδοσιν, τὴν εσταξεν ἡ ψυχή μου ἀπὸ ἀκηδίας, φησὶν, οτι πεπυκνωμένη καὶ στέγειν δυναμένη ἐστὶν, ὡς