ῥᾴδιον τοὺς συνηγμένους ἐκ τεῖναι δακτύλους, καὶ ἁπλῶσαι τὴν χεῖρα, ου τω σοὶ εὐπετὲς ἐν εὐκαιρίᾳ παρασχεῖν τῶν ἀγαθῶν τὴν φοράν. -Εἰ δὲ τὰ εργα αὐτοῦ διαρκεῖ, πόσῳ μᾶλλον αὐτὸς διαρκῆσαι καὶ δυνατός; 144.20 Φυλάσσει Κύριος πάντας τοὺς ἀ γαπῶντας αὐτὸν, καὶ πάντας τοὺς ἁμαρτω λοὺς ἐξολεθρεύσει. Φυλάσσων ὁ Κύριος τοὺς ἀγαπῶντας αὐ τὸν, ὁ πονηρὸς κατ' οὐδὲν αψεται αὐτῶν. 145.4 ̓Εξελεύσεται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ, καὶ ἐπιστρέψει εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ, ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ. Ου ἐξέρχεται τὸ πνεῦμα μετὰ τοῦτο, ἐ πιστρέφοντος εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ, τούτου εὐ θέως ἀπολοῦται πάντες οἱ διαλογισμοὶ, διότι ἐν λήθῃ πάντων γενόμενος τῶν ἐν οις γεν νᾶται. 145.8 Κύριος λύει πεπεδημένους, Κύριος σοφοῖ τυφλοὺς, Κύριος ἀνορθοῖ κατεῤῥαγμέ νους. ... Ιστησι γὰρ τὸν νοῦν τὰ πράγματα διὰ τῶν ἐν πάθει νοημάτων, καθάπερ καὶ τὸ υ δωρ τὸν διψῶντα διὰ τῆς δίψης, καὶ τὸν πει νῶντα ὁ αρτος διὰ τῆς πείνης. Τί ουν πρὸς ταῦτα ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν; ουτε τὰ πράγ ματα διαφθείρει (αὐτὸς γὰρ αὐτῶν ἐστι δη μιουργὸς), ουτε τὸν νοῦν μὴ νοεῖν αὐτὰ κα ταναγκάζει. Τοῦ γὰρ ὑπ' αὐτοῦ νοεῖσθαι ε νεκεν, γέγονεν· ἀλλὰ διὰ τῆς πνευματικῆς διδασκαλίας καὶ τῶν ἐντολῶν ἀνατρέψας τὰ πάθη, απερ ετερά ἐστι τῶν νοημάτων καὶ τῶν πραγμάτων ἀφ' ἡμῶν εχοντα τὰς ἀρ χὰς, ἐλεύθερον ἀφῆκε τὸν νοῦν τῶν δεσμῶν καὶ τοῦτ' αν ειη τό· Κύριος λύει πεπεδημέ νους. 146.1 Αἰνεῖτε τὸν Κύριον, οτι ἀγαθὸν ψαλ μός. Ετερος δὲ περὶ τῆς ἐπανόδου τὸν πα ρόντα λέγει ψαλμὸν, διὸ ἐπάγει· Αἰνεῖτε τὸν Κύριον, οτι ἀγαθὸς ψαλμός. 146.4 ̔Ο ἀριθμῶν πλήθη αστρων, καὶ πᾶ σιν αὐτοῖς ὀνόματα καλῶν. Ταῦτα νομίζει, ἐπεὶ καὶ ἀλλαχοῦ λέγει· Πάντας αὐτοὺς κατ' ονομα καλέσει, τουτέσ τιν οὐδεὶς αὐτῶν ἀπολεῖται, ἀλλ' ωσπερ οι κατ' ονομα καλοῦνται, μετ' ἀκριβείας πάν τας συνάξει. - ̓Επειδὴ μέγα τὸ ἐπάγγελμα τοῦ πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης διεσπαρμένους συναγαγεῖν, πρὸς τὸν ἀπιστοῦντα, τὸν ̓Ιου δαῖόν φησιν. Μὴ ζήτει πῶς καὶ τίνι τρόπῳ· δυνατὸς γάρ ἐστι καὶ συνετὸς καὶ φιλάνθρω πος. 146.9 Καὶ διδόντι τοῖς κτήνεσι τροφὴν αὐ τῶν, καὶ τοῖς νεοσσοῖς τῶν κοράκων τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν. Ζητήσεις μήποτε συνεκδοχικῶς διὰ τῶν κοράκων πᾶσαν τῶν πτηνῶν τὴν φύσιν ση μαίνει ὡς ἐπικαλουμένην Θεόν. Η κόρακας νῦν λέγει φύσεις λογικὰς νοητῶς τρέφειν δικαίους πεπιστευμένας καὶ κολάζειν ἀδί κους προστασσομένας, ειπερ τοῦ μὲν κατα γελῶντος πατρὸς καὶ ἀτιμάζοντος γῆρας μητρὸς, ἐκκόπτουσι κόρακες τοὺς ὀφθαλ μοὺς ἐκ τῶν φαράγγων. Τῷ δὲ ̔Ηλίᾳ αρτον κομίζουσι τὸ πρωῒ καὶ κρέα τὸ δείλης ... 146.10 Οὐκ ἐν τῇ δυναστείᾳ τοῦ ιππου θελήσει, οὐδὲ ἐν ταῖς κνήμαις τοῦ ἀνδρὸς εὐδοκεῖ. Ματαία, φησὶ, δύναμις ἀνθρώπου καὶ τά χος ποδῶν. Φόβος γὰρ Κυρίου προστίθησι γνῶσιν καὶ ἀγάπην, καὶ ἀγάπη ἐλπίδα, καὶ ἐλπὶς δωρεῖται ελεον. 147.1 ̓Αλληλούια. ̓Αγγαίου καὶ Ζαχαρίου. ̓Επαίνει, ̔Ιερουσαλὴμ, τὸν Κύριον, αινει τὸν Θεόν σου, Σιών. ̓Εν τῷ πρὸ τούτου λόγῳ ᾠκοδομεῖτο ̔Ιε ρουσαλὴμ ὑπὸ Κυρίου, καὶ τοῦ ̓Ισραὴλ αἱ διασποραὶ ἐπισυνήπτοντο. Πρὸς τούτῳ δὲ καὶ αἱ συντετριμμέναι καρδίαι οὐδέπω ησαν τε θεραπευμέναι· διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύνατο ̔Ιε ρουσαλὴμ αἰνεῖν τὸν Κύριον· οτε δὲ λόγῳ διεγράφη τὰ κατὰ τὴν ̔Ιερουσαλὴμ, μέχρι τῆς θεραπείας αὐτῆς, καὶ ἀναβεβήκασιν οἱ πολῖται εἰς τὸν οὐρανὸν τῷ βίῳ, ὡς πλήθη αστρων αὐτοὺς γενέσθαι, ὡς φωστῆρας ἐν κόσμῳ ζωὴν ἐπέχοντας, καὶ ἀριθμηθῆναι ὑπὸ Θεοῦ, τότε καὶ αἰνεῖν δύναται τὸν Θεὸν, καὶ ἀκούειν ὑπὸ τοῦ προφητικοῦ πνεύ ματος· ̓Επαίνει, ̔Ιερουσαλὴμ, τὸν Κύριον, αινει τὸν Θεόν σου, Σιών. Οὐ γὰρ ὡραῖος ἐν στόματι ἁμαρτωλοῦ ὁ αινος. 147.2 Οτι ἐνίσχυσε τοὺς μοχλοὺς τῶν πυλῶν σου, εὐλόγησε τοὺς υἱούς σου ἐν σοί. Πύλαι δὲ τῆς ̔Ιερουσαλὴμ, αἱ ἀρεταὶ, ωσπερ Βαβυλῶνος, αἱ ἁμαρτίαι. Αἱ μὲν γὰρ αγουσιν εἰς ζωὴν, αἱ δὲ εἰς θάνατον. Αυται αἱ πύλαι τῆς θυγατρός εἰσιν Σιὼν, διὰ τὸ ἐ πιβουλεύεσθαι ὑπὸ Βαβυλωνίων καὶ τῶν ἀν τικειμένων δυνάμεων ἠφανισμέναι ἐν τῇ Σα μαρίᾳ, ὡς γὰρ ἐν θρήνοις ̔Ιερεμίας