142 MÜNK AC SEN.

colloquebatur, nec cibum insimul sumebat, nunquam ad vi- rum oculos convertebat, et in ipsa domo maritali diu no- ctuque longe a viro manebat. Nedum virum, sed et ipsa viri indumenta in horrorem habebat. Demum nunquam cum viro decubuit, sed in extremitate lecti materterae viri somnum noctu ac perpetuo capiebat, ceu referunt testes.

Huiusmodi testimoniis plus minusve concinunt ceteri testes ex utraque parte septimae manus. Quibus si addas depositionem iuratam coniugum, qua sub sanctitate iura- menti asserunt, se nunquam propria corpora commiscuisse, uxorem per alios viros defloratam esse, binosque natos ab uxore editos, suscepisse ex aliis viris, quos durante suo fa- mulatu mulier cognoverat, ob quem longe erat a marito, quocum nullam relationem, neque epistolarem habebat, iure merito colligimur totum id, quod constituit certitudinem moralem inconsummationis huius matrimonii. Audiamus ad rem doctissimum Cosci qui lib. I, De separat, tori coniug .j cap. 16, num. 14, magistraliter docet: « Hanc probationem, i. e. matrimonii rati et non consummati, facere possunt te- stes, qui deponant, quod coniuges contracto matrimonio quod coram aliis personis semper permanserint, iisque vi- dentibus se separaverint,.. . . eoque magis si eorumdem te- stium depositioni accedat assertio utriusque coniugis iura- mento firmata, qua pariter matrimonii consummationem ex- cludant, quibus probationibus concurrentibus, dubitari nequit, quin ratum tantummodo sit matrimonium... ».

Relata doctrina quum graphice aptetur nostrae speciei, concludendum necessario est, constare de huiusce matrimo- nii inconsummatione.

In hoc sensu processit sacer vester Ordo in Anconitana 14 Aprilis 1894, decernendo « omnino requiritur, ut iidem coniuges, nunquam in eodem loco, remotis arbitris conve- nerint ».

Atqui ex actis constat, coniuges istos fuisse quidem in eodem loco, sed perpetuo coram arbitris, qui testantur, uxo- rem nunquam osculatam, atque amplexatam esse virum,