MUNKACSEN. 143

neque cum eo coUoquutam, et nunquam cum eo amice tra- ctantem. A fortiori dicendum, nunquam cum viro marita- liter conversatam esse. Qui non potest minus, nullo pacto potest magis, quod in nostra specie certo certius constitui- tur ex copula maritali, quam, neque per vim uxori fuisse illatam, acta evidentissime demonstrant. Quocumque igitur te vertas, huius matrimonii inconsummatio reperitur, reper- taque ab actis plenissime comprobatur.

Quare primam quaestionem esse omnino affirmative di- mittendam, sententiam dico. Ad alteram quaestionem gra- dum faciendo, an adsint causae ad dispensandum super rato et non consummato ; hasce invenies in perpetua dissocia- tione animorum, praesertim mulieris, quae nunquam viro reconciliari voluit, licet ter tentatum sit, in morbosa aver- sione et odio implacabili eiusdem mulieris erga virum, quam natura ipsa repellit, in duobus nat is , quos mulier suscepit ex aliis viris, dum erat longe a legitimo viro, cui fuit et est maxime iniuriosum, fidem enim coniugalem, maximum matrimonii bonum, laedit, immo destruit.

Quae quum ita s in t , plures adesse causas, et quidem gravissimas ad dispensandum, affirmare non ambigo. In praesenti causa igitur constat de matrimonii inconsumma- tione ac de causis ad dispensandum.

ANIMADVERSIONES DEFENSORIS MATRIMONII EX OFFICIO. Ma-

ria, quam annos 21 natam die 9 Februarii anno vertente 1882, Ioannes in aetate annorum 27 tum constitutus duxit uxorem, viro valedixit die 6 Ianuarii 1883, undecim scilicet mensi- bus ab hymaenaeo nondum exactis.

Eapropter Ioannes ab anno 1892 instat, ut coniugalis nexus relaxetur: eumque in finem contendit Mariam per- petuo matrimonii consummationi restitisse.

Cum in confessum veniat ambos coniuges coniugali genio esse aptos, cumque Maria constante matrimonio plus semel partum enisa sit : « Hanc probationem inconsummati matri- monii, ceu tradit Cose, de separ. tor. coniug. lib. 1, cap. 16, n. 14, facere possunt testes, qui deponant, quod coniuges,