SAVONEN. 181

tendendam esse qualitatem patrimonii ecclesiastici, quae ei- dem capellaniae accessit favore Ioannis sacerdotis. Porro tra- latitii iuris est, patrimonium ecclesiasticum alienari aut mutari aut privari a curia non posse quin alii appositi, eo- dem titulo, surrogentur reditus ab ipsa ecclesiastica auctori- tate. - Iuxta communem Canonistarum doctrinam haec ha- bet Benedictus XIV in Inst. Eccl. XXVI § 21. « Triden- tina Synodus (Sess. 21 cap. 3) patrimonium debita ratione confectum sine Episcopi consensu alienari prohibet, donec Ordinatus beneficium ecclesiasticum adeptus sit quod pro vita sustendanda satis iudicetur. Uti id melius intelligi possit , nonnulla Sac. Congreg, eiusdem Concilii interpretis decreta subiicientur. - Qui patrimonium divendit nec ullam men- tionem facit, se eius titulo Ordines suscepisse, si nullam incurrit censuram, certum tamen est quod huiusmodi alie- natio inanis atque irrita ipso iure decernitur. Ita sancitum fuit die 6 Martii 1638 » Insuper die 20 Iulii a. 1619 id etiam constitutum fuit. Patrimonium, ad cuius titulum aliquis est promotus, posse utique de licentia Episcopi per- mutan cum aliis bonis non minoris reditus aut valoris, sed debere Episcopum declarare, bona ex permutatione ac- quisita esse subrogata in locum prioris patrimonii, ita ut deinceps alienari nequeant, nisi servata forma a Concilio praescripta. - Postremo die 14 Feb. 1652 haec decreta fue- runt: « Sacra etc. respondit renunciationem patrimonii ad cuius titulum clericus simpliciter sacris ordinibus fuit ini- tiatus, absque licentia Episcopi factam non sustineri, et- iam post assecutionem beneficii ad eius vitam sustinendam sufficientis. - . . . . Die 5 Feb. 1604, Sacra Cong. Concilii censuit neque in eiusmodi patrimonio, neque in eius fru- ctibus ad clericum alendum necessariis, executioni locum esse posse. Licere autem capere in causam iudicati eam fructuum partem, quae quotannis superesset ultra eam, quae ad Ordinati sustentationem, non laute, sed tenuiter vivendo iudicis ecclesiastici arbitratu fuerit necessaria. - Posse autem ipsum creditorem accipere in solutum atque