LITTERAE APOSTOLICAE 195

tradidit (1) ; quas deinde Paulus IV confirma vit et declaravit. In quo ut recte colligatur quidnam in se commemorata documenta habeant ponderis, sic oportet fundamenti instar statuere, eorum propositum nequaquam a re abstractum fuisse, sed rei omnino inhaerens ac peculiare. Quum enim facultates Legato apostolico ab iis Pontificibus tributae, Angliam dumtaxat religionisque in ea statum respicerent; normae item agendi ab eisdem eidem Legato quaerenti impertitae, minime quidem esse poterant ad illa generatim decernenda sine quibus sacrae ordinationes non valeant, sed debebant attinere proprie ad providendum de ordi- nibus sacris in eo regno, prout temporum monebant rerumque conditiones expositae. Hoc ipsum, praeter quam quod ex natura et modo eorumdem documentorum perspicuum est, inde pari- ter liquet, quod alienum prorsus fuisset, ita velle de iis quae sacramento Ordinis conficiendo necesse sunt, propemodum com- monefleri Legatum, eumque virum cuius doctrina etiam in Con- cilio Tridentino eluxerat.

Ista probe tenentibus non difficulter patebit quare in litteris Iulii III ad Legatum apostolicum, perscriptio die V I I I martii M D L I V , distincta sit mentio de iis pr imum qui rite et legitime promoti, in suis ordinibus essent retinendi, tum de iis qui non promoti ad sacros ordines, possent, si digni et idonei reperti fuissent, promoveri. Nam certe definiteque notatur, ut reapse erat, du- plex hominum classis: hinc eorum qui sacram ordinationem vere suscepissent, quippe id vel ante Henrici secessionem, vel si post eam et per ministros errore dissidio ve implícitos, ritu tamen catholico consueto; inde aliorum qui initiati essent secun- dum Ordinale eduardianum, qui propterea possent promoveri, quia ordinationem accepissent irritam. Neque aliud sane Ponti- ficis consilium fuisse, praeclare confirmat epistola eiusdem Le- gati, die X X I X ianuarii M D L V , facultates suas episcopo Norwicensi demandantis. Id amplius est potissime considerandum quod eae ipsae Iulii III litterae afferunt, de facultatibus pontificiis libere utendis, etiam in eorum bonum quibus munus consecra- tionis, minus rite et non servata forma Ecclesiae consueta, im- pensum fuit: qua quidem locutione ii certe designabantur qui consecrati eduardiano ritu; praeter eam namque et catholicam formam alia nulla erat eo tempore in Anglia.

(1) Td factum augusto mense MDLIII per litteras sub plumbo, Si ullo unquam

tempore et Post nuntium Nobis, atque alias.