PARISIEN. 215

ligere, consensum a Maria in matris obsequium huic ma- trimonio datum, liberum non fuisse ; et idcirco gravissimam praebere causam, ut vinculum, cui reluctanti animo sese sub- iecit dissolvatur. Navar. Cons. 3, tit. De Sponsa!, lib. 4.

Verum orator ad secundum transiens articulum, prose- quitur, nedum nullum pronunciandum esse matrimonium in themate, quia consensus haud liber existit, sec! etiam eo for- tior, quia consensus iste in matrimoniis absolute neces- sarius, in casu omnino defecit. Sane putat ipse ad matri- monii validitatem omnino requiri « consensum verum; mu- tuum, de praesenti, et verbis vel aliis signis manifestatum ». Verum, quia matrimonium uti contractum nihil aliud esse dicit, nisi conventionem inter virum, et mulierem, istam- que conventionem nihil aliud esse nisi duorum in idem pla- citum consensum, uti monet lex 1, ff. De pactis § 11. Mutuum, ut uterque ius in corpus suum alteri tradat, et acceptet, ceu diserte habetur Cap. Ex duobus 1, De spons. duor. De praesenti, quia de futuro tantum sponsalia fiunt, non vero matrimonia, ceu clare patet ex Cap. 31 De spons. et matrim. Denique verbis, vel aliis signis manifestatus si- quidem nullus humanus contractus iniri potest, nisi utriusque contrahentis voluntas exprimatur, et mutuo sibi innotescat. Ad rem invocat Pirhing, lib. IV, tit. I, Sess. 7, n. 82.

Quibus positis, dubitari minime posse subiungit, quod causa sufficiens et perficiens matrimonium sit mutuus con- sensus contrahentium. Unde merito Eugenius IV in De- creto pro Armenis dicit « causa efficiens matrimonii regu- lariter est mutuus consensus per verba de praesenti ex- pressus ».

Posito itaque, quod ad matrimonii valorem requiratur verus consensus, mutuus de praesenti et verbis, vel signis manifestatus, inspiciendum esse contendit orator, utrum ex tabulis processualibus innotescat, huiusmodi consensum in •themate interfuisse.

Verum, pergit, acta processualia haud perhibere, hunc consensum ex parte mulieris intervenisse. Sane omisso etiam