237. De sancto Blasio.

Ad Vesperas.

1. Blasii, Christi martyris eximii,
Claret per orbem dies natalitii,
Qui triumphavit cum duobus pueris,
Quos in obscuro baptizatos carcere
Instruxit plene fidei mysteriis.

2. Mortis influxus expavesceDs Blasius,
Fidei suae cultor sagacissimus,
Argei montis subiit crepidinem,
Peragrans hujus vasti solitudinem,
Intravit specus tenebrosam requiem.

3. Ad dictum specum frequentabant bestiae,
Quae procumbentes consternata facie
Sanctum petebant sibi benedicere,
Nutu divino corvus alimoniae
Gratiam ferens pavit hunc assidue.

4. Agricolaus ad loca silvestria
Causa venandi direxit mancipia,
Ante speluncae Blasii latibulum
Ferarum cursus sistit fugientium,
Se sanctus offert oculis venantium.

5. Hoc ut audivit praeses impiissimus,
Ad se praecepit deferri celerius ;
Ter ipsa nocte Dominus per somnium
Monuit suum praesulem sanctissimum,
Surgens offerret sibi sacrificium,

6. Carcere primum ligatur compedibus,
Jovem blasphemans caeditur cum fustibus,
Item suspendi jussus est equuleo,
Unguibus carpi, rupto carnis corio
Fidei manet robusta confessio.

7. Caesar iniquus exardescens furia
Jubet adiri laci praecipitia,
Ad collum ejus pondere marmoreo
Ligato sanctum dimittunt continuo,
Illaesus exit glaciali solio.

8. Genibus flexis pontifex magnanimus
Vibretur, infit, in cervicem gladius ;
Sanguine fuso sociatur angelis.
Pellens adversa fac laetari prosperis,
Christus, rogantes prece tui martyris.

9. Martyrum regi decantemus gloriam,
Qui membris confert in terris victoriam,
Una cum patre sanctoque paraclito,
Sicut laus erat ei in principio,
Et nunc et semper sit atque perpetuo.