292 EX S. G. CONCILII

morbum persensit, quo etsi quum domo paterna immoraretur non fuerit exâgitata, attamen, sensim sine sensu in illum cieri videbatur. Etenim testes omnes qui vel ab infantia tenerrima ipsam agnoverunt, quamvis amentiae indicia in ipsa numquam animad verterint ; nihilo secius uno ore fa- tentur eamdem fuisse rixosam, maledicam', mendacem, vi- rosam, inhonesteque nugacem. Dubium itaque esse non po- test de Catharinae singulari propensione ad maniacum fu- rorem. Nullus enim notas illas tam probrosas, quas testes Catharinae imponunt, auderet inurere mulier suae mentis perfecte compoti. Accedit, quod Medici qui Psychiatriae studio se devovent, unanimiter affirmant, quod in quavis forma mentalis alienationis, praesertim quando haereditaria est, germen morbosum quod intus latet, pedetentim evol- vitur. Atque ex iudicio eorumdem in arte Psychiatriae Pe - ritorum tamquam germen furoris maniaci numerantur phae- nomena illa, quae in Catharina testes unanimiter suspexe- runt ab eius infantia. (Cf. Secondo Laura Medicina legale. Paranologia). Unde optimo iure in casu nostro defenditur, quod Catharina licet ab annis discretionis usque ad sex circiter menses ante matrimonium non desipuerit, praetulit tamen singulare quoddam animi ingenium quod dispositio fuit furoris.

Sane, intra hoc temporis spatium in vita Catharinae Hieronymus notatur series quaedam rerum ab ipsa gesta- rum, quae explicari nequaquam possunt, nisi admissa ipsius insania. Eiusmodi fuere :

1) Illae turpissimae cantilenae, quas procaciter Catha- rina cantabat, quum anno 1885 autumni tempore comitante Patre inviserat Matthiam Scheuven quocum sponsalia iam- dudum iniverat. Optime quidem scio id evidenter haud fu- rorem ostendere, secus ut animadvertit sacri vinculi De- fensor in prima instantia « mundus plenus esset menteca- ptorum et mentecaptarum ». Rursus cum Defensore secundae instantiae non arbitror impossibile (quamvis de hoc sileant testes, immo declarant Catharinam ebrietati minime deditam