TREVIREN. 295

Iudicibus debita, hoc unum animadverso, quod ipsa visa sit illogica Rmis Dñis Parocho, Doctoribus, defensoribus Petri , nec non relatori huius causae in secunda instantia Doctori scilicet Stiefelfegen Vicario Capitulari Cathedralis Colo- niensis , quique strenue defendunt « Catharinam amentem fuisse in actu celebrationis matrimonii ». Ne longior sim praetereo horum virorum sapientes animadversiones, et ad id quod caput est et cardo quaestionis me dedo ; ad demon- strandum scilicet quod Catharina amens fuit in actu ineundi matrimonii, idque probaturum confido, usque ad exclusionem cuiusque dubii prudentis.

In primis penitus non abnuo, quod ante matrimonium furor Catharinae non fuerit continuus, quemadmodum recte opinantur Iudices primae instantiae. Sed hoc etiam ultro ad- misso, sequiturne, quod Catharina tempore quod matrimo- nium praecessit, non fuerit amens? Minime gentium. Com- perta enim res est , quod in mentecaptorum Nosocomiis, saepe reperiuntur qui non continuo insaniunt, immo aliquo- ties quoad aliqua recte ratiocinantur sagaciusque, quam sanae mentis perfecte compotes : nec tamen communi hominum opinione et Peritorum iudicio, hi sanae mentis aestimantur. Id ipsum, ut in praenotamine vidimus, a Glossa admittitur, cuius verba praestat hic iterum repetere. « Dementes, ait, aliquando sunt constituti in conspectu umbratae quietis, nec tamen sunt mentis sanae, licet videantur ». Ex hoc igitur quod Catharina ante matrimonium, ut Iudicibus arridet, continuum furorem non habuerit, minime sequitur ipsam tunc sanae mentis fuisse, quando nuptias contraxit in facie Ecclesiae.

Superest tamen ut directe et intimius scrutemur, utrum Catharina in actu contrahendi matrimonium furiosa exti- terit. Eam ergo in amentiae statu tunc extitisse, ego fir- missime teneo, sequentibus motus testium depositionibus.

Et primo Catharinae amentiam suadent delira opera quae gessit in circumponendo proprio capiti nuptiale sertum in die solemni celebrationis matrimonii.