COMMENTARIUM 305

Docent enim Masones humanam naturam humanamque ra- tionem cunctis in rebus magistram esse et principem. Negant hinc quicquam esse auctore Deo traditum, nullum probant de religione dogma, nihil ceri, quod non hominum intelligentia, comprehendat, nullum magistrum, cui propter auctoritatem officii sit iure credendum; Ecclesiam catholicam idcirco veri- tatis magistram et vindicem maxime insectantur; ab iisque esse repetendas iniquissimas leges, et mala universa quibus Ecclesia undique coangustatur, dolet Pontifex.

Sed etiam ea quae lumine naturali edocemur Masonibus incerta sunt, scilicet, Deum esse, animos hominum ab omni esse materiae concretione segregatus, eosdemque immortales.

Redemptionem generis humani, gratiam caelestem, Sacra- menta, adipiscendamque in coelis felicitatem pro ignotis asper- na.ntur.

Parentem generis humani negant deliquisse ; proptereaque liberum arbitrium nihil viribus attenuatum et inclinatum putant.

Paucis: omnia religionis christianae mysteria veritatesque praecipuas denegant Masones.

Neque minori impietate feruntur erga convictum domesti- cum, cum matrimonium ad negotiorum contrahendorum genus pertinere comminiscantur, hinc posse ad voluntatem eorum qui illud contraxere rescindi, penes gubernatorem rei civilis esse in maritale vinculum potestatem etc.

Homines esse eodem iure omnes, et aequa ac pari in omnes partes conditione; unumquemque esse natura, liberum; impe- randi alteri ius habere neminem, velle autem ut homines cu- iusquam auctoritati pareant esse vim inferre etc.

Ex quibus profecto consequitur eo ñervos omnes suos tendere Masones, ut tum religiosam quamlibet, tum civilem so- cietatem susdeque vertant. Eis qua de causa sententiam Au- gustini convenire certum est, qui scripsit: Sed propterea pu- tant, vel putari volunt, christianam doctrinam utilitati non convenire Reipublicae, quia nolunt stare rempublicam firmitate virtutum, sed impuntiate vitiorum (a).

Et haec quidem vere a Leone XIII dicta et monita sunt. Sed utinam Supremi Pastoris vocem Christi fideles non asper- nentur !

(a) Ep. 157, al. 3, ad Volusiatium cap. V, n 20.