PARISIEN. 371

ubi idem decretum viget, ibique nuptias contrahit, et quae- rimus an licentia proprii parochi necessaria sit ad valide contrahendum. Iam quamvis peregrinus hic habeat fixum domicilium et parochum proprium; tamen cum ibi non sit publicatum Tridentini decretum, huic parocho nullum ius est assistendi pro validitate nuptiarum ; ideoque nec facul- tas dandi aliis assistendi licentiam. Et hic ad effectum con- trahendi valide matrimonium pro hoc peregrino idem est ac si nec fixum domicilium, nec proprium ipse parochum haberet. Quapropter re effective considerata in speciali hac nostra quaestione nulla iuris differentia est inter vagum et peregrinum ; ac proinde vagorum exemplum, alias aperte dispar, hic bene convenit et prodest peregrinis.

At sentio difficultatem: contra validitatem matrimonii in casu clamat communis Doctorum sententia. Gravis qui- dem difficultas, et non talis, quae superari non possit. Du- plici sub respectu haec Doctorum sententia considerari pot- est, vel scilicet sub respectu scientifico, vel sub respectu auctoritativo. Sub primo respectu tanti ipsa valet , quanti rationes, quibus fulcitur. Porro hae rationes non aliae sunt quam istae : Io quia Tridentini decretum est lex generalis Ecclesiae; 2° quia locus regit actum; 3° demum quia ita deciditur de contractu matrimoniali in cap. 1 de spons. et matr. Atqui prima et secunda ratio, ut supra iam demon- stravimus, nihil valent ; tertia vero non facit ad rem, eo quia in citato Cap. 1 de spons. et matr. Concilium Tri- buriense contra praetensiones viri qui dicebat nullum coniu- gium a se cum muliere de Saxonia contractum iuxta leges Saxonum et non iuxta leges suae patriae, decidit valere matrimonium non praecise quia observatae fuerunt leges loci, in quo nuptiae initae sunt, sed quia observantia le- gum sive Saxonum sive Francorum non pertinebat ad sub- stantiam contractus matrimonialis, qui solo consensu perfi- ciebatur.

Quod si Doctorum sententia consideretur sub respectu auctoritativo, notandum sedulo est, minime communem esse