PARISIEN. 375

pia similium causarum non omnino desunt. Certe alia causa Parisiensis a. 1868. S. C. C. proposita cum causa Pari- siensi nunc disceptanda maximam habuit similitudinem. Age- batur enim de uxore, quae pariter ante nuptias Parisiis ce- lebratis Londini in domo paterna suum habuit verum do- micilium; maritus, qui fuit e familia principum Romano- rum, in Urbe domicilium verum retinuisse (1) videtur; uterque sponsus Parisiis in ea parochia matrimonium ce- lebrarunt, in qua neutra contrahentium pars verum do- micilium vel quasidomicilium videbatur acquisivisse. Quae causa Parisiensis licet bis in S. C. C. fuerit discussa, ta- men neque d. 11 Ianuarii 1868, neque d. 2 Maii eiusdem anni fuit decisa, sed dilata atque etiam post d. 2 Maii continuata magis ob dubia de factis, quam de iuris quae- stionibus, novae enim petebantur informationes ; at nunquam per definitivam sententiam est dirempta, quantum ex actis penes S. C. C. asservatis erui potuit.

Postquam advocatus actricis processum Parisiensem in causa Henricae accuratissime confectum fuisse recte testatus est, a sententia nullitatis matrimonii a iudicibus Parisiensi- bus d. 10 Iulii 1897 legitime dicit appellatum esse ad S. C. C, atque quamvis de re hactenus indiscussa agi vi- deatur, tamen opinioni praeclarissimorum auctorum et au- ctoritati S. C. Inq. innixus minime dubitat, quin Emi Patres sententiam Curiae Archiepisc. Parisiensis sint confirmatum.

At imprimis occurrunt defensores vinculi matrimonialis S. C. C. et Curiae Parisiensis qui validum renunciant hoc matrimonium.

Defensores Vinculi concedunt nullam adfuisse delegatio- nem favore parochi s. Petri de Chaillot. At discrepant in quaestione iuris i. e. in determinando parocho proprio spon- sae; advocatus enim actricis putat parochum proprium spon- sae in casu unice fuisse parochum Londinensem, defenso- res vinculi existimant huiusmodi sponsam quoad formam Tridentinam servandam aequiparari vagis, ideoque ipsius pa-

li) Recole Vol. XI, 507.