PARISIEN. 379

micilio quodam principali, cui opponitur domicilium quod- dam secundarium. At nova illa terminologia de << quasi-do- micilio » saeculo decimo quarto primum videtur reperiri atque tandem ex ultimo saeculo est universaliter et constanter in foro ecclesiastico et inter scriptores recepta.

Qua in notione quasi-domicilii theologi et canonistae in quinque diversas sententias abierunt, donec tandem nostra aetate reiecta iampridem laxa Pontii sententia de nimis brevi commoratione, reprobata quoque vel potius melius ex- plicata opinione de sufficientia unius mensis vel notabilis anni partis vel sex mensium tandem adoptata fuerit senten- tia supra exposita de commoratione in parochia cum inten- tione" ibidem habitandi per maiorem anni partem.

Quibus praemissis iam vix dubium existere potest, quin theoria illa iuris de quasi-domicilio ex actis causae Pari- siensis a. 1868. deprompta et in tertio modo definiendi hanc novam causam Parisiensem allegata, solide fundata et tuta non sit, saltem si attendatur ius constitutum. Nam doctrina canonica in Instr. S. Congr. Inq. proposita, cum qua nova illa theoria conciliari nequit, habetur nunc tanquam absolute certa, non tantum in theoria, sed quod maioris momenti est, etiam in praxi. Nam secundum hanc doctrinam non tantum matrimonia declarantur nulla, sed declaratione nul- litatis facta etiam nova matrimonia indubitanter permittun- tur. Id quod fieri non posset, nisi doctrina ista esset omnino certa; secus SS. CC. sese manifesto exponerent periculo violandi ius divinum de impedimento Jigaminis constitutum. Cfr. Gasparri I. c. n. 916; Lehmkuhl I. c. t. II, n. 782. Neque admitti potest disciplinam illam certam et commu- niter vigentem de quasi-domicilio in Gallia atque speciatim in archidioecesi Parisiensi eiusque parochiis iure quodam particulari sive consuetudine legitima esse immutatam. Nam imprimis haec doctrina SS. CC. de quasi-domicilio etiam in causis Parisiensibus hisce ultimis temporibus discussis in praxi fuit applicata (cfr. caus. Paris. 14 Dec. 1899 apud Gasparri I. c. n. 932) neque ulla incidit disputatio de iure