390 E X S - C ' CONCILII

derelinquere possunt (cfr. Gasparri I. c. n. 925), sed ex altera parte nequaquam ipso facto, sive ipso iure amittunt quodvis domicilium in domo paterna, quamprimum aetatem maiorem attigerunt vel emancipati sunt. (Cfr. Laurin I. c. p. 190. not. 3 p. 242 not. 8) potius domicilium ipsorum necessarium vel legale transit in voluntarium, si filii de- facto in domo paterna habitare continuant neque ullam ha- bent intentionem 'discedendi, sicut uxor post mortem ma- riti non amplius habet domicilium legale sive necessarium uxoris in parochia mariti (cfr. L. 22 § 1 lib. 38 § 3 Dig. ad municip. lib. 1), sed domicilium ut voluntarium manet, si uxor de facto ibidem habitare pergat neque animum ha- beat discedendi. Quare Henrica si maior vel emancipata fuisset, domicilium voluntarium etiam in domo paterna vel materna retentum libere dimittere potuisset. At Henrica tempore contracti matrimonii cum Germano nec maior fuit nec emancipata, sed minor.

Praeterea etsi maior fuisset, omnibus attentis circum- stantiis domicilium maternum Londini habitum kcerte ante nuptias de facto non dimisit. Nam etsi una conditio amis- sionis veri domicilii scil. actualis discessus in Henrica fue- rit verificata (nam evidenter Henrica Londinum reliquerat et tempore celebrati matrimonii Parisiis versabatur iam ab octo fere mensibus); at altera conditio i. e. intentio deserendi iam ante celebratas nuptias domicilium in domo materna Londinensi in Henrica nequit pro foro ecclesiastico admitti. Nam huiusmodi actu absque u l l a necessitate posito Henrica sese effecisset vagam.

Quodsi dubium quoddam remaneat, lex ipsa voluntatem contrahentis sponsae interpretata es t ; etenim in X. 32 Dig. ad municip. L. 1. s tatui tur: « Ea, quae desponsa est, an- te contractas nuptias ; suum domicilium non mutat » . Cui sanctioni iuris Romani, cum expressa et diversa lex cano- nica non habeatur, procul dubio etiam in foro ecclesiastico standum est.

Quae sane sunt verissima in casu quo Henrica esset maior;