PARISIEN. 399

idemque cum illo. a quo benedictio est suscipienda; sed in textu immediate praecedente Synodus Tridentina disertis verbis s tatui t : « Benedictionem a proprio Parocho fieri ». Ob perfectam igitur aequiparationem inter Parochum assi- stentem et Parochum benedicentem ab ipso Concilio Triden- tino stabilitam (qui matrimonio interesse debeat seu a quo benedictio suscipienda erat) etiam parochus assistens de- bet esse proprius. Denique si vel solum verbum parochi in subiecta materia matrimonii et in contextu spectetur, et ra- tio habeatur scopi Ecclesiae in novo decreto condendo atque praxis iam ante Concilium Tridentinum vigentis, ille pa- rochus contrahentium (sine illorum parocho) est unice pa- rochus proprius. Hinc quoad sensum rectissime monet P. Tar- quini in laud&to suo voto (a. 1868): « Omnes animadver- tunt, non simpliciter coram Parocho contrahi matrimonium Tridentinum iussit, sed coram Parocho proprio ». Cui in- terpretationi textus Tridentini communis opinio doctorum suffragatur, de qua nunquam fuit seria controversia. Cfr. Sánchez et Gasparri I. c. Quare si defensor vinculi insistat illi omissioni vocabuli « proprio » ad falsas adigitur con- clusiones mimiumque probat et ideo nihil probat.

Qui proprius contrahentium sponsorum parochus ex ca- pite Tametsi dicitur is, in cuius parochia saltem unus ex contrahentibus sponsis habet aut verum domicilium aut qua- si-domicilium , aut actualem commorationem, si de vago sponso agatur.

Etenim ex mente Patrum Tridentinorum parochus pro- prius saltem in ordine ad matrimonium contrahendum non est parochus originis. Nam si simpliciter in iure nomine- tur parochus proprius intelligitur parochus domicilii. Quodsi sacri canones etiam complecti volunt parochum originis, id expresse declarant, ut contingit in sacra ordinatione. Hinc doctores communiter his veluti fundamentis innixi proprium parochum, cum de matrimonio agitur, eum existimant, in cuius parochia domicilium constituitur. Hanc pariter opi- nionem S. C. C. d. 18 Nov. 1702 in causa. Mutinensi se-