404 FOROLIVIEN. ET BRICTINORIEN.

saltem antipathia inter coniuges; dum, e contra coniuges sponte et mutua voluntate matrimonium iniisse omnes fere testes fatentur. Difficultatem autem facere nequit quod As- sumpta post separationem civiliter copulata fuerit alio viro; hoc enim accidit duobus annis et cum dimidio a matrimo- nii separatione. Sed neque afferri possunt difficultates, quas forsan mulier invenerit in mariti domo. Omnes enim testes conveniunt optime exceptam fuisse a mariti parentibus. Quae omnia confirmantur etiam ex facto quod uterque coniux, statim post separationem, medicos interpellaverint de pro- pria habilitate ad copulam habendam et quinimo vir etiam uxorem fratris interpellavit de sua habilitate.

Quamvis ea quae huc usque allata sunt, satis superque videantur ad probandam matrimonii inconsummationem, ta- men maiorem etiam evidentiam acquirent ex altero argu- mento quod desumitur ex peritorum iudicio qui inhabilita- tem Antonii ad copulam habendam, omnino asserunt.

Quam quidem conclusionem deducunt ex minuto examine non solum corporis ipsius Antonii, sed etiam ipsius quali- tatum moralium, atque vitae consuetudinis.

Licet autem, ex hoc iudicio concludi nequeat certo pro impotentia absoluta vel relativa, antecedenti et perpetua, tamen videtur certo concludi posse saltem pro inconsumma- tione, spectato praesertim brevissimo paucorum dierum ex- perimento.

Restat nunc aliquid dicendum de causis ad dispensatio- nem obtinendam. Iamvero causae ita breviter et efficaciter ab Episcopo Foroliviensi exponuntur: « Licet mulier male egerit virum suum dereliquens, adulterii immo crimine sese foedaverit cum alteri viro civiliter desponsato, uti coniux adhaeserit, ab Ecclesia tamen subveniendum ei esse videtur per dispensationem a matrimonio rato et non consummato. Revera (ut verbis utar Rmi Vicarii Generalis Brictinorien- sis) impossibile est mulieri ad virum suum redire, sive quia adsit animorum dissociatio, inde parta quod vir semel et iterum aut fuit aut ei visus est impotens: sive quia modo