NETEN. 467

exceptis iis, quae respiciunt interesse et iura particularia Teterum canonicorum.

Unde ̂ Moneada et socii, qua canonici supernumerarii seu extra massam, repellendi erant a iudicio.

Notat deinde orator quod Archiepiscopo iura competunt, quae a iure concessa sunt.

Iamvero ius Archiepiscopo iudicare tantum concedit in causa appellationis a sententia suffraganeorum, vel etiam in prima instantia, quando infra biennium causa in curia suffraganei non finiatur.

Atqui Decretum Curiae Netensis 15 Nov. 1894 contra <quod Moneada et socii ad Curiam Metropolitanam appella- verunt, non est sententia iudicialis. Etenim quoad personas non habemus nisi Vicarium Generalem absque assessoribus, advocatis, notariis, testibus, etc. Quoad formam, defuit ob- latio libelli; defuit citatio; defuit adhuc litis contestatio. Nihil autem dicit orator de receptione testium, de probatio- nibus, de conclusione in causa; quae omnia exulant, iuxta ipsum, in hoc iudicio, quod ipse Moneada saepe fatetur et Vicarius generalis confirmat.

Ex quibus patet illud Curiae Netensis decretum iudicia- lem sententiam non esse : proindeque, concludit advocatus, Moneada et socii, ad Curiam Metropolitanam appellando, non solum actum nullum fecerunt, sed et laedere nisi sunt ius ipsius Episcopi, ad quem recursum tantum patebat vel ád Sedem Apostolicam.

Neque obiiciatur heic agi de appellatione extraiudiciali, quae aliquando datur. Nam constat ex iure, toto coelo dif- ferre appellationem extraiudicialem a iudiciali, et illam non- nisi improprie appellationem vocari, cum sit non causae pro- secutio apud iudicem superiorem , sed vera causae instau- ratio, seu prima in litem provocatio. Ergo si deest iudex, si deest sententia, dari neque potest appellatio. « Appellare potest omnis a iudice iniuste gravatus », ait Ferrari, vide Appellatio, art. 1.

Eo vel magis, inquit patronus, quod in hac quaestione