474. De sancto Simeone.

1. Concinat noster chorus hoc in aevo
Nunc modo nostris reserata saeclis
Dona, quae quondam latuere multis
Clausa sub umbris.

2. Tempus dum venit opis et salutis,
Virgo post partum remanens Maria
Orbis auctorem peperit stupente
Foedere mundi.

3. Tunc erat sacra Simeon in urbe,
Justus et turbae venerandus omni,
Qui redemptorem cupide petebat
Accelerari,

4. Ille responsum meruit supernum
Ne prius mortem pateretur, usque
Carnis indutum trabea tonantem
Cerneret ulnis.
5. Virgo dum templum filium ferebat,
Legis ut ritu Domino dicaret,
Obviam venit Simeon, vocatus
Sorte superna.
6. Suscipit coelum lacrimis obortis
Tunc senex divos referens honores,
Siderum regi puero canebat
Carmina laudis.
7. Carne jam fessus cupiens resolvi,
Non timet caeci aditus Erebi,
Dum cito sperat redimi per agnum,
Quem videt ortum.

8. Auferat nostros puer ut reatus,
Quem tuis sacris manibus tulisti,
Jugiter mactis meritis pcrora,
Juste sacerdos.
9. Laus patri summo genitoque semper,
Flamini sacro simul et potestas,
Qui Deus simplex ditione solus
Cuncta gubernat.