VENETIARUM 497

iur (presbyter), ab oblatione omnimodis et Missarum cele- bratione prohibeatur. Indecens enim est et periculosissimum, ut hoc ei accidat, quatenus in consecratione eucharistiae morbo victus epilectico cadat. Si vero Dei misericordia convaluerit, quandoquidem non culpa sed infirmitas est in causa, eum sacrificare iam non interdicimus ». Quod praeceptum, in themate, eo gravius urget quia non de iam promoto, sed de promovendo ad ordines quaestio est.

G R A T I A I N D U L G E N D A V I D E T U R . E X adverso , quin plura congeram exempla dispensationum in huiusmodi causis, quae non plurimum iuvarent, quippe de diversis rerum adiunctis quaerebatur, referam unam Treriren. Dispensationis ab ir- regularitate j, diei 22 Ian. 1866, quae nostro casui admodum cohaeret. Agebatur de iuvene ad sacros ordines promoven- do , sanctitate morum et docilítate ingenii praestante, qui sacris ordinibus initiari in votis habebat. De eo medicus haec referebat : « 1. Convulsiones clerici Baldi quaternis vel quiñis tantum obveniunt mensibus, et quidem noctu vel ad summum , una hora postquam e somno surrexit : 2. Iam vero non praeter expectationem, sed cum causa eorum non sit ignota, eas pro certo praevidere potest: 3. Non est t i- mendum ne interdiu morbus accedat, cum ipse medicus teste- tur , in manu esse supplicantis ne hoc fiat: 4. Morbus non est vitium organicum, sed mera dispositio quae evane- scet quum animi tranquillitas, rebus parum secundis huc- usque impedita, supplicanti reddita fuerit : 5. Supplicans corpore alias sane atque firmo ad munia sacerdotalia aptus est ». Ast S. C. C. respondit « Pro nunc, non expedire».

Orator ab Episcopo et a Medicis commendatus iterum in- stitit die 26 hin. 1867\ et repositum fuit : « Dilata et re- currat post sex menses* exhibito documento etiam alterius medici, ab Episcopo deputandi». Die 11 Ian. 1868 medi- cus suam obtulit sententiam qua asserebat , Oratoris mor- bum haud gravem esse et organicum , et magnopere esse optandum, ut clericus ad ss. Ordines admitteretur, quia red- dita animi tranquillitate, cito plane sanus foret. - Tunc

Acta, Tom. XXIX. fase. CCCXLIV. 32