527. De sancto Willibaldo.

1. Jure gliscunt notis summa,
fratres, mentis gaudia,
Praesens festum dum devote

debemus persolvere,
Quod dicavit sacer suo
Willibaldus transitu.

2. Natus ipse celsa vere

Anglorum progenie,
Sic ut reges essent illi

atque duces proximi,
At hos omnes longe suis

transcendebat meritis.

3. Per aetatem postquam recte

potuit discernere,
Mox replevit Christi jussa

mente voluntaria,
Quae sequenda sanxit suis

clemens ille famulus.

4. Sprevit opes mundi totas,
quas habebat proprias,

Crucem Christi portans secum,
ipsum sequens per aevum,

Exsulavit patriarcham
imitatus Abraham.

5. Duxit nna fratrem suum
Wunibaldum dominum,
Nec non patrem ac sororem,
Waldpurgam sanctissimam,
Perlustravit loca sancta
subornandi gratia.

6. Romae Petri atque Pauli
frequentavit limina
Atque passim circumquaque

cetera sacraria,
Se suosque mandans sanctis
in isdem reconditis.

7. Cis et citra mare magnum
lustrans orbis ambitum,

Fuit Christus quo versatus,
ibi mansit crebrius,

Patienter hic labores
sustulit multiplices.

8. Is ad tempus luce privus,
post eidem redditus,
Sustinebat famem, sitim

algu et fortissimum,
Hic pro cunctis Deo magnas
semper tulit gratias.

9. Sagax fuit in divinis

mundique negotiis,
Castus, largus, mansuetus,

sobrius, humillimus,
Sicque felix ad felicem

venit Bajoariam.

10. Ordinante in qua Christo

atque Bonifacio
Clericales omnes gradus

accepit dignissimus,
Praesulatus donec summam

possidebat cathedram.

11. Sedes ejus est revera,
ubi locus toparchia,

Ibi fecit semper signa
atque facit plurima,

Suetus cunctis opem ferre
corporis et animae.

12. Nunc precamur, Deus pater,
omnes te communiter,
Tuearis ut nos pius

sancti tui precibus,
Cujus virtus atque regnum
viget in perpetuum.