NEAPOLITANA 397

Porro quoad gravitatem metus, ita in sententia Curiae archiepiscopalis neapolitanae describuntur mala, sub quorum influxu matrimonium contraxisse asseritur. « Alphonsus mi- nabatur eiectionem e sua domo, et consequenter totalem disertionem, si puella renueret nubere eidem Angelo. Timor sub eiusdem expulsionis comminatione, si est in se gravis uti tradunt doctores, et propter circumstantias est magis vel minus: in casu censendus est perquam gravis. Agitur de puella quae nondum tertium lustrum aetatis attigerat, prompto ingenio praedita, animi hilaritate et voluptate per- fusa, cuius phantasia equidem perquam fervida esse debebat. Omnimoda undequaque derelictio expulsionem illam comita- batur. Quo poterat se recipere? Parentes eam latent, ne- mini mortalium res eius cordi sunt, destituta est enim auxilio. Minatur quoque Alphonsus illam iterum ducere Neapolim apud piam domum, Ave gratia plena ; sed haec prae oculis dicta adiuncta habentes, minus malum non erat. Tertio enim Mathildes illuc redibat : quod quidem eius no- mini labem inferret, eique dedecus pareret et solitudinem illius loci abhorrebat ».

Itaque duo sunt mala quae ut causa metus in animo Mathildis afferuntur, idest timor reverentialis una cum minis et in specie electione e domo Stephani, ac regressus ad piam Domum Annuntiatae.

Iam vero, ut ab hoc altero incipiam non videtur Mathildes illud tanti fecisse ut assignari possit tanquam causa timoris gravis : nam in opinione Mathildis regressus in piam Do- mum Annuntiatae tanti non fiebat, ut assignari possit tan- quam causa gravis metus; ipsa enim praeferebat hunc re- gressum ipsi matrimonio : quod mirum esse non debet cum permanentia in eadem domo haud tetris coloribus a Mathilde describatur.

Sed neque timor reverentialis una cum minis ac prae- sertim electione e domo familiae Alphonsi considerari posse videtur ut causa timoris gravis in Mathilde.

Etsi Mathildes filia non esset, nec per proprie dictam