E P I S T O L A E N C Y C L I C A 649

nem, quum eas aquas suo Christus baptismate ad sacramentum novum consecra vit. Quo loco illa eiusdem Augustini recte con- veniunt: Absurdissimum est dicere quod Christus, quum iam triginta esset annorum, accepit Spiritum Sanctum, sed venit ad baptismum sicut sine peccato, ita non sine Spiritu Sancto. Tum ergo, scilicet in baptismate, corpus suum, idest Eccle- siam, praefigurari dignatus est, in qua praecipue baptizati accipiunt Spiritum Sanctum (1). Itaque Spiritus Sancti et prae- sentia conspicua super Christum et virtute intima in anima eius, duplex eiusdem Spiritus praesignifìcatur missio, ea nimirum quae in Ecclesia manifesto patet, et ea quae in animis iustorum secreto illapsu exercetur.

Ecclesia, quae iam concepta, ex latere ipso secundi Adami, velut in cruce dormientis, orta erat, sese in lucem hominum insigni modo primitus dedit die celeberrima Pentecostes. Ipsa- que die beneficia sua Spiritus Sanctus in mystico Christi cor- pore prodere coepit, ea mira effusione quam Ioel propheta iam- pridem viderat (2): nam Paraclitus sedi t super Apostolos ut novae coronae spirituales per linguas igneas imponerentur ca- piti illorum (3). Tum vero Apostoli de monte descenderunt, ut Chrysostomus scribit, non tabulas lapídeas in manibus por- tantes, sicut Moyses, sed Spiritum in mente circumferentes, et thesaurum quemdam ac fontem dogmatum et charismatum effundentes (4). - Ita plane eveniebat illud extremum Christi ad Apostolos suos promissum de Spiritu Sancto mittendo, qui doctrinae, ipso afflante, traditae completurus ipse esset et quo- dammodo obsignaturus depositum : Adhuc multa habeo vobis dicere, sed non potestis portare modo; quum autem venerit ille Spiritus veritatis, docebit vos omnem veritatem (5). Hic enim qui Spiritus est veritatis, utpote simul a Patre, qui verum aeter- num est, simul a Filio, qui veritas est substantialis, procedens, haurit ab utroque una cum essentia omnem veritatis quanta est amplitudinem : quam quidem veritatem impertit ac largitur Ecclesiae, auxilio p resen t i s s imo providens ut ipsa ne ulli un- quam errori obnoxia sit, utque divinae doctrinae germina alere

(1) De Trin. I. xv, c. 26.

(2) n, 28, 29.

(5) Cyr. hierosol. catech. 17.

(4) In Matth. hom.. i, II Cor. III, 5.

(5) Ioan. xvi, 12, 15.