PARISIEN. 663

Paulo post Marchio Carolus de Montalembert Constan- tiam in matrimonium petiit, et quum valde hoc coniugium arrisisset puellae matri, absque mora, nuptiae statutae sunt. Verum Constantia, vel quia adhuc prohibíto amori corde adhaerebat, vel quia eidem Carolus displicebat, propositas nuptias respuisse dicitur. Frustra tamen, mater enim filiae hoc coniugium imposuit, atque, si vera sunt quae modo narrantur, ad extorquendum eiusdem consensum non coa- ctiones morales dumtaxat adhibuit, sed quandoque etiam physicas.

Ideoque Constantia, postquam omnia incassum tentaverit ad genitricis voluntatem flectendam, subire debuit, ut ipsa dicit, matrimonium. Atque matrimonio iuncta est Carolo de Montalembert die 1 Augusti an. 1883, quum non adhuc ipsa explevisset 17 aetatis annum.

Coniugium miserrimum sortitum est exitum ; Constantia enim videtur nunquam amasse virum et vir potius quam amore, ac sollicitudinibus captare sponsae benevolentiam, fertur ad perdi tam vitam se dedisse; donec mense Iulio 1889, derelicta uxore, in Africam migravit.

Constantia post Caroli discessum rediit apud matrem et mense Februario 1893 obtinuit a tribunali civili corporum bonorumque separationem. Denique die 28 Octobris eiusdem anni sequentem porrexit libellum ad Emum Archiepiscopum Parisien.: « Hoc matrimonium oratrix libere non contraxit, sed potius a parentibus violenter coacta, prouti ex testibus afferendis evidenter constabit. Insuper acta processus pro- babunt hoc matrimonium non fuisse consummatum. Ut vero citius inito processu, infirmi avunculi depositio statim accipi possit, oratrix humillime postulat ab Eminentia Vestra ut velit suum matrimonium irritum declarare ex gravi metu ».

Emus Archiepiscopus, constituto Tribunali, Iudici dele- gato cognitionem causae commisit, qui, praevio processu, solummodo post longum tempus ex actricis causa completo, hanc die 4 Iunii 1896 edidit sententiam: « Dicimus, decla- ramus et pronuntiamus constare de nullitate matrimonii