PARISIEN. 669

Talis scrupulus, ait, duos ferme per annos Constantiam anxiavit, a die namque 22 Maii 1894 inquisitio cessaverat. Nec temere aut inconsulte quidquam aggressa est Constantia duobus his annis, sed consideratissime se gessit.

Verum propositum supersedendi a iudicio solummodo post annum ab actorum iudicialium cessatione Iudici mani- festavit ; quando nempe iurisperiti eidem suaserunt opti- mum consilium esse a iudicio recedere. Ad hoc enim nulla prorsus requirebatur Constantiae petitio ; quoniam ea silente non certe sacramenti vindex petebat ut ad ulteriora proce- deretur, et Iudex nemine urgente, iam a die 22 Maii 1894 supersedebat.

Dolet insuper defensor, quod in actis haud relata sit hu- iusmodi actricis petitio, ex ista enim aperte dignosceretur, num supersedere vel potius a iudicio recedere Constantia animo intenderit.

Quando autem anno 1896 mutato consilio, nulla prorsus suffragante causa, Constantia iudicium vult prosequi, petit ac maxima facilitate obtinet tertio subiici examini. Etsi iuxta oratorem tertium hoc examen fortunate acciderit ; nam, eo cessante, nullo pacto scire potest eam a iudicio recessisse. Sed et in hoc, subiungit, matrimonio alia in- fertur iniuria ; nam processus moderatores indulgent Con- stantiae absque ulla ratione, ut non orale, sed scriptum emittat examen. Orale profecto examen ad hoc invectum est, ut examinandus minus facile queat sive parare insidias, sive versare dolos, quia praenoscere non valens quaestiones quas sibi proponet Iudex, nec responsiones praeparare potest ; et si minus vera nuntiare velit, timet ne quaestionibus, quas subinde dictabit iudex, irretiatur : dum versa vice scripto in examine, depositione per iurisconsultus tranquillitate mentis praeparata, interrogationes iudicis praeoccupat, quibus posset irretiri. Atque revera Constantia suum scriptum examen mi- rabili modo exornat.

Observatione praeterea dignum existimat orator testes omnes ab actrice inductos esse, ne unum quidem testem ad