688 EN S. G. E P . ET REGEL.

Illustriss. ac Rme Dñe uti Fr.

Literae Amplitudinis Tuae die 16 Iunii 1894 datae ad obtinendam authenticam solutionem nonnullorum dubiorum circa praescriptionem delictorum carnis in causis criminali- bus clericorum, remissae fuerunt ad hanc S. Congregationem Negotiis et Consultationibus Episcoporum et Regularium praepositam ad hoc, ut ea, qua ipsa pollet competentia in re criminali clericorum, quid in proposita quaestione sen- tiendum decerneret. Omnibus sedulo perpensis Emi Patres in comitiis habitis die 4 Martii 1898 haec retinenda cen- suerunt : tralatitii scilicet iuris esse, in causis criminalibus ecclesiasticis locum habere praescriptionem et quidem, nedum quando iudex procedit ad instantiam privati accusatoris, sed et quando ad vindictam publicam seu ex officio inquirit : huius vero praescriptionis eum proprium effectum esse, ut solam périmât actionem, poenalem, siquidem per accusatum seu inquisitum aut per eius procuratorem expresse de prae- scriptione in iudicio oppositum fuerit.

Exinde facile est deprehendere, integrum tum accusandi tum inquirendi ius manere usquedum expresse non opponitur praescriptio, et omnino tenere iudicium si eadem opposita minime fuerit.

Quod si in iudicium praescriptio deducta fuerit et legi- tima recognoscatur, tunc perimit quidem actionem crimina- lem, at non civilem, quae forte ex eodem delicto promanet ; et hinc non obstante praescriptione, reum manere obnoxium omnibus effectibus canonicis non criminalibus ex patrato de- licto provenientibus manifesti iuris est. Imo licet praescri- ptione actio poenalis extinguatur, non tamen tollitur exce- ptio, quae perpetuo manet iuxta iuris effatum - Temporalia ad agendum, perpetua sunt ad excipiendum - ideoque deli- ctum illud, etsi praescriptum, potest reo semper opponi per modum exceptionis, eique obest si ad ecclesiasticas provisio- nes concurrere vellet.