710 EX S. G. CONCILII

correcta nisi specialiter exprimatur, ita etiam voluntas t e - statoris non debet intelligi mutata et revocata, nisi hoc manifestum s i t , saltem legitimis coniecturis ». Insuper' Conci. 1416, n. 20 haec addit: «Tempus conditi testamenti inspici debet, quia, quod eo tempore voluit testator sem- per velle praesumitur ».

Card. De Luca in Opere « Theatrum veritatis et iusti- tiae », in libro de Fideic. disc. 39, n. 7, haec tradit: « ubi testator non dixit, nos dicere neque supplere debemus, nisi gravia urgeant adminicula: ex recepto principio, ut quoties coniecturata voluntas non urget, non detur exten- sio dispositionis de casu ad casum ». Et infra, Disc. 117, n. 8 adnotat : « Ad metiendam disponentis voluntatem a t - tendendum non est tempus praesens in quo successionis tempus aperitur, et quid interim casus praebuerit, sed a t - tendendus est status rerum de tempore testamenti et quid testator cogitaverit seu voluerit ».

Quae regulae, et aliae permultae, generatim sic traditae, suas quoque, singulae, patiuntur exceptiones ab ipsis aucto- ribus ulterius relatas. Ita idem Mascardi Conci. 1136 l i - mitationem addit n. 8: « Limitanda est conclusio, ut lo- cum sibi non vindicet, quando verisimile esset, quod si te - stator de casu omisso cogitasset, idem quoque de eo dispo- suisset, nam tunc casus omissus, non praesumitur consulta omissus, et dispositio testatoris porrigeretur ad casum ab ipso non cogitatum, nec in testamento expressum ». Et n. 16. « Limitatur conclusio ut vera non sit, ubi testator unum casum expressit, verisimiliter existimans alium non esse eventurum : alioquin illum etiam expressisset ; tuné enim non praesumitur hunc consulto omisisse : hinc fit ut testator eum casum expressisset, qui ut plurimum evenire consueverit, non sit praesumendus illum velle excludere, in quo subest eadem ratio et sequitur idem effectus ». Et Conci. 1416, n. 21. « Limitatur conclusio ut procedat re - bus sic stantibus, sed si nova causa superveniret, voluntas mutata praesumitur ».