DE CORONA

 1. Proxime factum est. Liberalitas praestantissimoram imperatorum expungebatur in castris, milites laureati adibant. Adhibetur quidam illic magis Dei

 2. Neminem dico fidelium coronam capite nosse alias, extra tempus temptationis eiusmodi. Omnes ita obseruant a catechumenis usque ad confessores et ma

 3. Et quamdiu per hanc lineam serram reciprocabimus, habentes obseruationem inueteratam, quae praeueniendo statum fecit ? Hanc si nulla scriptura dete

 4. Harum et aliarum eiusmodi disciplinarum si legem expostules, scripturarum nullam leges. Traditio tibi praetendetur auctrix et consuetudo confirmatr

 5. Maior efficitur ratio christianarum obseruationum, cum illas etiam natura defendit, quae prima omnium disciplina est. Ideoque haec prima praescribi

 6. Quaeres igitur Dei legem ? Habes communem istam in publico mundi, in naturalibus tabulis ad quas et apostolus solet prouocare, ut cum in uelamine f

 7. Proinde coronarii isti agnoscant interim naturae auctoritatem communis sapientiae nomine, qua homines, sed propriae religionis pignore, qua Deum na

 8. Tene interim hunc finem, dum incursum quaestionis excutio. Iam enim audio dici et alia multa, ab eis prolata quos saeculum deos credidit, tamen et

 9. Quis denique patriarches, quis prophetes, quis leuites aut sacerdos aut archon, quis uel postea apostolus aut euangelizator aut episcopus inuenitur

 10. Ita cum idcirco proponis deorum saecularium commenta etiam apud Deum deprehendi, ut inter haec coronam quoque capitis communi usui uindices, ipse

 11. Etenim, ut ipsam causam coronae militaris aggrediar, puto prius conquirendum an in totum christianis militia conueniat. Quale est alioquin de acci

 12. Sed et de corona prius dicamus. Laurea ista Apollini uel Libero sacra est, illi ut deo telorum, huic ut deo triumphorum. Sic docet Claudius, cum e

 13. Coronant et publicos ordines laureis publicae causae, magistratus uero insuper aureis, ut Athenis, ut Romae. Superferuntur etiam illis Etruscae. H

 14. Tanto abest ut capiti suo munus inferat idololatriae, immo iam dixerim Christo, siquidem caput uiri Christus est : tam liberum quam et Christus, n

 15. Serua Deo rem suam intaminatam. Ille eam, si uolet, coronabit. Immo et uult, denique inuitat : « Qui uicerit, inquit, dabo ei coronam uitae. » Est

Chapter IX.

In short, what patriarch, what prophet, what Levite, or priest, or ruler, or at a later period what apostle, or preacher of the gospel, or bishop, do you ever find the wearer of a crown?27    [But see Eusebius, Hist. B. v., cap. 24, whose story is examined by Lardner, Cred., vol. iv., p. 448.] I think not even the temple of God itself was crowned; as neither was the ark of the testament, nor the tabernacle of witness, nor the altar, nor the candlestick crowned though certainly, both on that first solemnity of the dedication, and in that second rejoicing for the restoration, crowning would have been most suitable if it were worthy of God. But if these things were figures of us (for we are temples of God, and altars, and lights, and sacred vessels), this too they in figure set forth, that the people of God ought not to be crowned. The reality must always correspond with the image. If, perhaps, you object that Christ Himself was crowned, to that you will get the brief reply: Be you too crowned, as He was; you have full permission. Yet even that crown of insolent ungodliness was not of any decree of the Jewish people. It was a device of the Roman soldiers, taken from the practice of the world,—a practice which the people of God never allowed either on the occasion of public rejoicing or to gratify innate luxury: so they returned from the Babylonish captivity with timbrels, and flutes, and psalteries, more suitably than with crowns; and after eating and drinking, uncrowned, they rose up to play. Neither would the account of the rejoicing nor the exposure of the luxury have been silent touching the honour or dishonour of the crown. Thus too Isaiah, as he says, “With timbrels, and psalteries, and flutes they drink wine,”28    Isa. v. 12. would have added “with crowns,” if this practice had ever had place in the things of God.

9. Quis denique patriarches, quis prophetes, quis leuites aut sacerdos aut archon, quis uel postea apostolus aut euangelizator aut episcopus inuenitur coronatus ? Puto, nec ipsum Dei templum nec arca testamenti, nec tabernaculum martyrii, nec altare, nec candelabrum, quibus utique et in prima dedicationis sollemnitate et in secunda restitutionis gratulatione competisset coronari, si dignum Deo esset. Atquin si figurae nostrae fuerunt, -- nos enim sumus et templa Dei et altaria et luminaria et uasa, -- hoc quoque figurate portendebant, homines Dei coronari non oportere. Imagini ueritas respondere debebit. Si forsitan opponis ipsum Christum coronatum, ad hoc breuiter interim audies : « Sic et tu coronare; licitum est. » Tamen nec illam impietatis contumeliosae coronam populus consciuit. Romanorum militum fuit commentum, ex usu rei saecularis, quem populus Dei nec publicae umquam laetitiae nec ingenitae luxuriae nomine admisit, facilius cum tympanis et tibiis et psalteriis reuertens de captiuitate Babyloniae quam cum coronis, et post cibum et potum exsurgens ad ludendum sine coronis. Nam neque laetitiae descriptio neque luxuriae denotatio de coronae decore aut dedecore tacuisset. Adeo et Esaias : « Quoniam, inquit, cum tympanis et psalteriis et tibiis uinum bibunt», dicturus etiam « cum coronis », si umquam hic usus fuisset et in Dei rebus.