Job 27
1
Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit :
2
Vivit Deus, qui abstulit judicium meum,
et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.
3
Quia donec superest halitus in me,
et spiritus Dei in naribus meis,
4
non loquentur labia mea iniquitatem,
nec lingua mea meditabitur mendacium.
5
Absit a me ut justos vos esse judicem :
donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.
6
Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram :
neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.
7
Sit ut impius, inimicus meus,
et adversarius meus quasi iniquus.
8
Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat,
et non liberet Deus animam ejus ?
9
Numquid Deus audiet clamorem ejus,
cum venerit super eum angustia ?
10
aut poterit in Omnipotente delectari,
et invocare Deum omni tempore ?
11
Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat,
nec abscondam.
12
Ecce vos omnes nostis :
et quid sine causa vana loquimini ?
13
Hæc est pars hominis impii apud Deum,
et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.
14
Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt,
et nepotes ejus non saturabuntur pane :
15
qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu,
et viduæ illius non plorabunt.
16
Si comportaverit quasi terram argentum,
et sicut lutum præparaverit vestimenta :
17
præparabit quidem, sed justus vestietur illis,
et argentum innocens dividet.
18
Ædificavit sicut tinea domum suam,
et sicut custos fecit umbraculum.
19
Dives, cum dormierit, nihil secum auferet :
aperiet oculos suos, et nihil inveniet.
20
Apprehendet eum quasi aqua inopia :
nocte opprimet eum tempestas.
21
Tollet eum ventus urens, et auferet,
et velut turbo rapiet eum de loco suo.
22
Et mittet super eum, et non parcet :
de manu ejus fugiens fugiet.
23
Stringet super eum manus suas,
et sibilabit super illum, intuens locum ejus.]