S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI Id episcopos Eutropium et Paulum EPISTOLA, SIVE LIBER DE PERFECTIONE JUSTITIAE HOMINIS.

 0291 Sanctis fratribus et coepiscopis et

 CAPUT II.

 Ratiocinatio 2. Iterum quaerendum est, inquit, peccatum voluntatis, an necessitatis est. Si necessitatis est, peccatum non est: si voluntatis est, vit

 Ratiocinatio 3. Iterum, inquit, quaerendum est, quid est peccatum, naturale, an accidens. Si naturale, peccatum non est: si autem accidens est, et rec

 Ratiocinatio 4. Iterum, ait, quaerendum est, quid est peccatum actus, an res. Si res est, auctorem habeat necesse est et si auctorem habere dicitur,

 CAPUT III.

 Ratiocinatio 6. Iterum, ait, quaerendum est, utrumne praeceptum sit homini sine peccato esse. Aut enim non potest, et praeceptum non est: aut quia pra

 Ratiocinatio 7. Iterum, ait, quaerendum est, an velit Deus hominem sine peccato esse. Procul dubio vult, et procul dubio potest. Quis enim tam demens

 Ratiocinatio 8. Iterum, ait, quaerendum est, quomodo vult Deus hominem esse, cum peccato, an sine peccato. Procul dubio non vult esse cum peccato. Qua

 CAPUT IV.

 Ratiocinatio. 10. «Proinde,» inquit, «Deus bonum hominem fecit, et praeterquam illum bonum fecit, bonum ei insuper ut faceret imperavit. Quam impium,

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 Ratiocinatio 13. «Iterum,» ait, «quaerendum est, si non potest homo sine peccato esse, cujus culpa est ipsiusne hominis, an cujuslibet alterius: si i

 Ratiocinatio 14. «Iterum,» ait, «quaerendum est, si natura hominis bona est, quod nullus negare nisi Marcion aut Manichaeus audebit, quomodo igitur bo

 Ratiocinatio 15. «Et hoc,» inquit, «dicendum est: Certe justus est Deus negari enim non potest. Imputat autem Deus homini omne peccatum. Et hoc quoqu

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 18. Quamdiu ergo peregrinantes a Domino per fidem ambulamus, non per speciem (II Cor. V, 6, 7), unde dictum est, Justus ex fide vivit (Habac. II, 4)

 19. In qua oratione, si contentiosi esse nolumus, satis nobis propositum speculum est, ubi inspiciatur vita justorum, qui ex fide vivunt, et perfecte

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 22. Audiamus ergo et in his testimoniis quae deinde posuit, Deum sua praecepta non gravia commendantem. «Quod Dei mandata,» inquit, «non modo impossib

 CAPUT XI.

 24. Hoc et illo testimonio confirmatur, quod iste consequenter adjunxit ab eodem Job dictum: Ecce ego proximus sum judicio meo, et scio quia justus in

 25. Inde est quod dicit, Nihil iniquum erat in manibus meis, sed munda oratio mea (Job. XVI, 18). Hinc enim erat munda oratio, quia veniam non injuste

 0305 26. Et quod dicit de Domino, Multas enim contritiones meas fecit sine causa (Job. IX, 17): non ait, Nullas fecit cum causa sed, multas sine caus

 27. Item quod dicit, Vias enim ejus custodivi, et non declinavi a mandatis ejus, neque discedam (Id. XXIII, 11): custodivit vias Dei, qui non sic exor

 28. Quod autem iterum ait idem sanctus Job, Non enim reprehendit me cor meum in omni vita mea (Id. XXVII, 6): tunc nos in ista vita, in qua ex fide vi

 CAPUT XII.

 30. «Item,» inquit, «apud ipsum Job: Et miraculum tenuit veracis hominis. Item apud Salomonem de Sapientia: Viri mendaces non erunt illius memores vi

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 34. Tamen etiam illa vera sunt, quae respondendo subjecit, quod «Salvator ait in Evangelio, Beati mundicordes, quoniam ipsi Deum videbunt (Matth. V, 8

 35. Tunc plene atque perfecte erit Ecclesia non habens maculam aut rugam aut aliquid hujusmodi, quia tunc etiam erit vere gloriosa. Cum enim non tantu

 0311 36. Puto autem interesse inter rectum corde, et mundum corde. Nam et rectus corde in ea quae ante sunt extenditur, ea quae retro sunt obliviscens

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 41. Videte tamen, obsecro, quale sit, ideo volenti et currenti misericordiam Dei non esse necessariam, quae illum etiam praevenit, ut curreret, quia d

 42. Magnum autem aliquid pro sua causa se invenisse arbitratus est apud Isaiam prophetam, quia Deus dixit, Si volueritis et audieritis me, quae bona s

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

Chapter V.—(11.) The Eleventh Breviate.

XI. “The next question which must be put,” he says, “is, in how many ways all sin is manifested? In two, if I mistake not: if either those things are done which are forbidden, or those things are not done which are commanded. Now, it is just as certain that all things which are forbidden are able to be avoided, as it is that all things which are commanded are able to be effected. For it is vain either to forbid or to enjoin that which cannot either be guarded against or accomplished. And how shall we deny the possibility of man’s being without sin, when we are compelled to admit that he can as well avoid all those things which are forbidden, as do all those which are commanded?” My answer is, that in the Holy Scriptures there are many divine precepts, to mention the whole of which would be too laborious; but the Lord, who on earth consummated and abridged20    An application of Rom. ix. 28. His word, expressly declared that the law and the prophets hung on two commandments,21    Matt. xxii. 40. that we might understand that whatever else has been enjoined on us by God ends in these two commandments, and must be referred to them: “Thou shalt love the Lord thy God with all thy heart, and with all thy soul, and with all thy mind;”22    Matt. xxii. 37. and “Thou shalt love thy neighbour as thyself.”23    Matt. xxii. 39. “On these two commandments,” says He, “hang all the law and the prophets.”24    Matt. xxii. 40. Whatever, therefore, we are by God’s law forbidden, and whatever we are bidden to do, we are forbidden and bidden with the direct object of fulfilling these two commandments. And perhaps the general prohibition is, “Thou shalt not covet;”25    Ex. xx. 27. and the general precept, “Thou shalt love.”26    Deut. vi. 5. Accordingly the Apostle Paul, in a certain place, briefly embraced the two, expressing the prohibition in these words, “Be not conformed to this world,”27    Rom. xii. 2. and the command in these, “But be ye transformed by the renewing of your mind.”28    Rom. xii. 2. The former falls under the negative precept, not to covet; the latter under the positive one, to love. The one has reference to continence, the other to righteousness. The one enjoins avoidance of evil; the other, pursuit of good. By eschewing covetousness we put off the old man, and by showing love we put on the new. But no man can be continent unless God endow him with the gift;29    Wisd. viii. 21. nor is God’s love shed abroad in our hearts by our own selves, but by the Holy Ghost that is given to us.30    Rom. v. 5. This, however, takes place day after day in those who advance by willing, believing, and praying, and who, “forgetting those things which are behind, reach forth unto those things which are before.”31    Phil. iii. 13. For the reason why the law inculcates all these precepts is, that when a man has failed in fulfilling them, he may not be swollen with pride, and so exalt himself, but may in very weariness betake himself to grace. Thus the law fulfils its office as “schoolmaster,” so terrifying the man as “to lead him to Christ,” to give Him his love.32    Gal. iii. 24.

CAPUT V.

Ratiocinatio 11. «Iterum,» ait, «quaerendum est, quot modis constet omne peccatum: duobus, ni fallor; si aut illa fiant quae prohibentur, aut illa non fiant quae jubentur. Tam certe omnia illa quae prohibita sunt, vitari possunt quam quae praecepta sunt perfici. Nam frustra aut prohiberetur aut juberetur, quod vel caveri vel impleri non posset. Et quomodo negabimus posse esse hominem sine peccato, cum confiteri necesse sit, eum tam omnia illa quae vetantur posse cavere, quam quae imperatur efficere?» Respondetur multa esse in Scripturis sanctis divina praecepta, quae omnia commemorare nimis operosum est: sed Dominus qui verbum consummans et brevians fecit super terram (Rom. IX, 28), in duobus praeceptis dixit Legem Prophetasque pendere; ut intelligeremus, quidquid aliud divinitus praeceptum est in his duobus habere finem, et ad haec duo esse referendum Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex tota mente tua; et Diliges proximum tuum tanquam te ipsum. In his, inquit, duobus praeceptis tota Lex pendet et Prophetae (Matth. XXII, 40, 37). Quidquid ergo Dei lege prohibemur, et quidquid jubemur facere, ad hoc prohibemur 0297 et jubemur, ut duo ista compleamus. Et forte generalis prohibitio est, Non concupisces (Exod. XX, 17); et generalis jussio, Diliges (Deut. VI, 5). Unde breviter et apostolus Paulus quodam loco utrumque complexus est. Prohibitio enim est, Nolite conformari huic saeculo: jussio autem, Sed reformamini in novitate mentis vestrae (Rom. XII, 2). Illud pertinet ad non concupiscere; hoc, ad diligere; illud ad continentiam; hoc ad justitiam; illud ad declinandum a malo; hoc, ad faciendum bonum. Non concupiscendo enim vetustate exspoliamur, et novitate induimur diligendo. Sed nec quisquam potest continens esse, nisi Deus det (Sap. VIII, 21), et charitas Dei diffunditur in cordibus nostris, non per nos ipsos, sed per Spiritum sanctum qui datus est nobis (Rom. V, 5). Hoc autem fit de die in diem in iis qui volendo et credendo et invocando proficiunt, et praeterita obliviscentes in ea quae ante sunt extenduntur (Philipp. III, 13). Ad hoc enim lex ista praecipit, ut cum in his implendis homo defecerit, non se extollat superbia tumidus, sed ad gratiam confugiat fatigatus; ac sic eum lex terrendo, ad Christum diligendum paedagogi perducat officio.