NEAPOLITANA. 27

creabat matrem et tutricem privignarum -, hoc in casu et de assensu contutoris, puella claudetur in conservatorio, in quo provisa erit de omni re, et in quo morabitur usque ad maiorem aetatem. Cum renuisset igitur ducere in suum maritum Petrum, voluntati novercae resistens, septem annos ad claustra cum privatione libertatis exercendae erat damnan- da. Et noverca iuxta unanimes testium depositiones superba iracunda et cerebrosa capax erat nimis dandi executionem mandatis testamentariis. Verum accessit descriptio claustri in urbe Alexandriae facta a consiliario novercae, quae de- scriptio nimis accendit phantasiam Adeliae, metumque eius adauxit. Quomodo puellae phantasia escandescere debebat! Puella propter aetatem credula, timida, abhorrens a clausura, conscia durae dispositionis novercae suae et in eius potestate derelicta, poterat non timere? Conscius post plures canonistas de sep. thor. coniti g. cap. XVI n. 54 ait: « Ex parte mu- lieris per testes dicitur probatus metus, si deponant de ipsius lacrymis et querelis, tam praecedentibus, quam ipsius actum celebrationis concomitantibus, et de tristitia et pallore sub- sequentibus. » Idem docet Rota 205 citans Menochium qui de praes. lib. 3 praes. 4 n. 44 ai t : « Praedicta signa, cum suspiriorum, ac lacrymarum ac tristitiae alia causa assignari non potest, metum significant. » Tam ipsa sponsa, quam testes huiusmodi signa adfuisse deponunt ante matri- monium, in ipso actu, et post matrimonium; imo adfuisse signa, quae probabilissime indicant minime consensus verba prolata fuisse. Cum metus - ait Bossius cap. XII § 22 n. 344 - « sit difficilis probationis quia clam et infer do- mesticas parietes infertur, ideoque non solum admittuntur consanguinei et domestici in testes, sed eis magis creditur. » Idem definivit Rota, decis. 147 n. 4 et 10. Idem Aretinus (consul. 13). Idem plurimi canonistae. Quadam die de sero, ait sponsa, ad coenam apud nos vocatus fuit Petrus a mea Noverca, et ego atroci dolore airiciebar, dixique eidem Nover- cae « Numquam me matrimonio iungam cum Petro Ingovitz », sed ipsa persécuta me est, mihi damna minitans. Qua de re