NEAPOLITANA 37

potest ex supplici libello, ab utroque coniuge subscripto, qui Austro-Hungarico Consuli, pro separatione a thoro et mensa et cohabitatione, Alexandriae oblatus fuit. Sponsa enim de- claravit se nullum commercium carnale habuisse cum marito, ultimis sex mensibus, ideoque utero non gestare.

Nonne haec verba implicant, illam ante ultimos sex menses cognitam a viro fuisse? Haec forte fuit causa cur exemptio ab inspectione corporis denegata fuerit, licet oratrix eam enixe ob verecundiam deprecaretur.

Responsionem difficultati ipsa iam dedit inspectio; sed praeterea respondeo, quemadmodum ipsa in processu sponsa respondit: ea verba esse legalia, atque in eo legali docu- mento id solum dictum fuisse quod a civili lege pro sepa- ratione postulabatur, ne mulier graviditatis conscia separa- retur. Forte etiam virum puduit id totum absque necessitate coram Consule dici, quod deinde generatim ipse cum iura- mento in ecclesiastica curia testatus est, quodque ex ger- manico translatum sermone ita in neapolitano processu le- gitur.

Matrimonium cum coniuge mea numquam consummavi. Causa ex parte coniugis est ipsius aversio erga me : ex mea

parte violata mei aestimatio. Coram saeculo autem nos ges- simus et agimus propter decorem tamquam coniuges in concordia viventes.

Altera est difficultas, quae potius negativa dici potest quam positiva, quod scilicet in eo supplici pro separatione libello nihil dicitur de vi sponsae illata et de defectu con- sensus; sed tacite supposita matrimonii validitate hoc tantum dicitur quod sponsi ad invicem separantur ex diversitate animorum, quae immediate post contractum matrimonium apparuit, quaeque illico innuit con vivendi impossibilitatem.

Responsio ex eo est manifesta quod coniuges per caere- moniam illam, licet invita puella, in sacello peractam, in- fauste indissolubile vinculum se contraxisse putabant: hinc de sola separatione cogitarunt, ac de rationibus quas coram civili lege vim habere sciebant. Utinam scivissent prius,