66 MEDIOLANEN.

excuti coepti sunt. Sed quum lento gradu videretur curia procedere et moras nectere, ad S. C C. reclamavit parochus.

De novis parochi quaerimoniis Archiepiscopus admonitus, moras abrumpens , tabulas processuales perfici iussit : iisque ad exitum perductis, die 2 Octobris 1886 sententia lata fuit, cuius conclusio ita se habebat:

« 1. constare de actuali odii plebis Cambiagi existentia contra rev. parochum Longhi praedictum, non sine eius- dem culpa quoad odii causam: 2. constare, eum ob odium plebis neque posse neque audere in loco beneficii residere securum : 3. constare exinde de eiusdem inidoneitate ad sive veterem, sive novam paroeciam obtinendam. Quare rev. sacerdotem Longhi dicimus insuper destituendum et per hanc definitivam sententiam revera destitutum a pa- roecia, iam consequuta loci Cambiagi, ei tamen assignata libellarum quingentarum pensione. »

Ab hac sententia incontinenti appellavit sacerdos Longhi, et in -sui tutelam patronum nuncupavit in Romana Curia.

Sed singularis controversia tunc oriebatur. Nam patronus sacerdotis Longhi, processualibus actibus perpensis, putavit appellationem coarctandam esse ad nonnulla tantummodo sententiae gravamina: adeoque, acceptis tum a cliente tum ab eius procuratore apud mediolanensem curiam litteris, quae videbantur suae sententiae consentaneae, appellationis libel- lum concinnavit, asserens ad summum agi in themate de odio malae plebis ; ideoque iniustam habendam esse archie- piscopalem sententiam ; tum quia Curia decrevit constare de eiusdem inidoneitate ad quaterne icmc/ue paroeciam; tum quia in conficiendo processu in plures irregularitates inciderat.

His Archiepiscopo relatis, respondit se gaudere de hac licet tarda resipiscentia parochi Longhi ; nihilominus in hac appellationis forma nonnisi novum signum obstinatae ac li- tigiosae parochi indolis inveniri.

Post haec idem Archiepiscopus, novis datis litteris, pe- tebat, ut, stante acceptatione sententiae, facta a sacerdote Longhi pro ea parte , quae respiciebat eius remotionem a