204 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

Spatiis intermissis, variis in locis, ex Gallia usque ad Achaiam, militiae sus-

tinuit munus quod perfecit die 8 mensis Septembris anno 1943 quo, factis

indutiis, confugit ad pagum Vendrogno, Leuciensi in provincia. Hic quoque

indesinenter puerorum vacavit apostolatui.

Interea Atilius sibi despondit cuidam puellae, cui nomen erat Noemis

Davanzo. Quam in Oratorio novit pueris instituendis deditam pari diligentia.

Cum, die 6 mensis Maii anno 1944 matrimonium inissent, tres nati sunt

filii, quibus nomen Petrus Georgius, Maria Gratia, Paula. Atilius, pietate et

placido animo instructus, sponsus fuit paterque qui mulieri et filiis semper

aderat quique cupiebat ut modestia frugalitasque, ad subveniendun egenis,

iuxta evangelica praecepta, colerentur.

Servus Dei, post bellum peractum, operam suam diligentissime navavit,

iurium observantissimus, apud quandam officinam ubi gaudium perfundebat

et humanitate abundabat. Cum denuo, summa vi, operam catechizandis et

instituendis pueris in Oratorio sumpsisset, magis magisque secum trahebat

iuvenes ut inopes sublevarentur.

Atilius autem valetudine fiebat imbecilliori. Attamen, quamvis in anno

1962 propter infartum longo convalesceret tempore, nullo pacto temperavit

quin opus impenderet missionale adeo ut, fere sexagesimum annum aetatis

ingrediens, consilium ceperit ut, una cum Noemi uxore sua, adsequeretur

tres filios qui profecti iam erant ad Brasiliam missionalis voluntariatus

gratia. Voluit itaque, cum se longinquis in litoribus sociaret liberis suis qui

aliis auxiliabantur hominibus, munere patrisfamilias perfungi. Nec desinit in

Brasilia quoque studiosam dare operam suam catechisticam et institutoriam.

Atilius cum Deo altam fovebat communionem. Cum enim dies illucesce-

ret, primum sacris intererat, tum meditationi vacabat, denique, opere suo

cotidie patrato, ad Oratorium adibat. Ideoque toto corde Atilius Dominum

diligebat et in SS. Sacramento venerando, in sacramentis suscipiendis, in

oratione peragenda, in devotione erga Virginem Maria servanda necnon

in cuiusdam magistri spiritualis monitis obtemperandis e fontibus gratiae

divinas res hauriebat. Quod erat abdita causa animi sui munifici et liberalis.

Propterea hoc solitus dicere erat, ut mortem nos vivos invenire oporteret.

Cum die 8 mensis Decembris anno 1972, apud Campo Grande in Brasilia,

in quodam conventu de vita impendenda pro aliis hominibus dissereretur,

vires subito eum deficiebant. Haec verba vix dicere filio suo valuit: « Petre

Georgi, tu ipse perge ». Quo dicto, cordis ictu perculsus, Atilius animam