112. De sancto Antonio Eremita.

Ad Vesperas et Nocturnas.

1. Urbs beata Viennensis
et beatus populus,
Vir decrepitus et senex,

iuvenis et parvulus,
Apud quos non dubitatur
esse Dei famulus.

2. Manum aegris imperantem
servo dedit Dominus,

Ut cum iubet vi naturae
fiat morbi terminus,

Et tollatur infernalis
herpes esthiominus.

3. Haec apparent per effectum
hoc in loco clarius,
Ubi mira per eundem

sanctum fiunt saepius,
Et exstingui sanctum ignem
constat mirabilius.

4. O, quot ad eius infirmi
confluunt ecclesiam,

Implorantes per eundem
divinam dementiam,

Et recipiunt ibidem
sanitatis gratiam.

5. Nos infirmi, nos iacentes
in peccatis hominum,

Tuis, pater, indigemus
precibus ad Dominum,

Ut a malo liberemur
et ab aestu criminum.

6. Domos nostras circumcinge
muro providentiae
Ne reatu levitatis

sive negligentiae
Per fenestras ad nos intret
mors concupiscentiae.

7. Praesta, pater, ad quem nostra

ens anhelat, aditum

Et, qui vitae reparasti

nos per unigenitum,

Dona nobis procedentem

ab utroque spiritum.