144 BONONIEN.

se, et huiusmodi minas tam ante, quam post matrimonium in filium saepe protulisse.

Nec regeratur vanas huiusmodi minas fuisse, nam re- spondet comes Massei patrem solitum fuisse minas execu- tioni demandare. Quod et confirmat doctor Brunetti.

Hactenus dicta matrimonii antecedentia respiciunt. Sed cum in causa timoris et coactionis ea etiam, quae nuptias comitata sunt aut successerunt, attendere valde conferat, actoris patronus ad rem haec alia facta recenset, quod sci- licet teste canonico Bonucci, Antonius in die nuptiarum cum ad Ecclesiam pergeret, serio exclamaverit: Andiamo pure a prendere (puesta zuccata. Quae verba in bononiensi ver- náculo iuxta patronum idem sonant, ac « pergamus ad rui- nam. »

Maria vero Morelli , postquam narrasset quod pa- ter suus iam pridem conatus erat comitem Caietanum a su- scepto nuptiarum proposito revocare, sed frustra, addit, quod idem pater die nuptiarum, de hoc matrimonio cum quodam advocato Agnoli inter epulas sermonem habens, haec verba protulerit: loderemo il fine.

Post nuptias demum quae evenerint heic repetere non vacat: unum tamen heic meminisse iuvabit, quod nempe corporum coniunctio rara fuit etiam initio, ac necessitatis et officii causa : perbrevis quoadusque necessitas duravit. Idque tam ex Antonii depositione quam ex Gozzadinae con- fessione manifestum fieri.

Quod quidem factum, etsi alia argumenta deessent, ex se uno sufficeret ad evincendam confirmandamque altam in- ter sponsos animorum disiunctionem iam ab initio extitisse. De cetero testes non desunt qui notarunt et ad acta depo- suerunt inter Antonium et Gozzadinam vehementem illum amorem haud estitisse, qui inter neonuptos locum habere solet, et Gozzadinam de Antonii frigiditate saepe quaestus movisse.

Haec in facto. In iure vero patronus commemorat quod « ad matrimonium maius et perfectius voluntarium requiri-