146 BONONIEN.

carceris, privationis officii, gravis damni in rebus vel al- terius vexationis iniustae ad nuptialem consensum extor- quendum incusso » docet Schmalzgrueber tom. 4 jp. 1 tit. 1 § 493. Et amissionem maioris partis bonorum, aut etiam privationem magni lucri metum gravem inducere « caden- tem in virum constantem » cum communi tradit Rota cor. E mer ix decis. 870 n. 3.

Tametsi, et si hucusque exposita ad violentiam filio factam probandam non sufficerent , adstat ultimo loco ipsa dolorosa patris confessio. Statim ac enim ille cognovit Goz- zadinae fugam, expergisci ferme e somno visus e s t , suum errorem cognovit et quum primum filium adiit clamavit : infelix filii mi, in quam ruinam ego te conieci, vel , ut alii volunt : parce mihi Antoni : ego unus tuae ruinae cau- sa fui. Et exinde cum de tristi hoc negotio cum amicis loqueretur, dolens aiebat: infelix Antonius! ego ipsum per- didi. Porro quanti haec verba sint facienda nemo non videt: ideoque nedum ex testibus, sed ex ipsa patris confessione illatae coactionis veritatem hauriri orator autumat.

Ad difficultates diluendas gradum deinde » faciens patro- nus, invenit in primis obiici, clientem suum ante nuptias consuevisse domum Gozzadinorum saepius adire, eo conve- nire puellam, ibi amanter et iucunde versari, sicut cum ipsa Gozzadina unus vel alter ex productis testibus refert, et nonnullae matris Gozzadinae litterae describunt. Gui respon- det orator, ea fieri et hac ratione filium se geri patrem iussisse et idcirco posita necessitate ex metu, quidquid ea causa factum est, libertati adscribi non posse. Barbosa I. cit. n. 87 seq. At insuper teste Panimollio decis. 102 ann. 1 p. 375: « Probatio spontaneae voluntatis fere impossibilis est : unde plus creditur duobus testibus deponentibus de me- tu, quam mille de spontanea voluntate. »

Pariter metui patris adscribendum putat orator, si An- tonius in sponsalibus matrimonio praeviis, cum a parocho rogaretur utrum libere ac sponte ad has nuptias consenti- ret, utique respondit.