266 VENTIMILIEN.

Ferraris v. Dismembr. n. 14 cum Lotterie-, Monacellio aliisque ibidem.

Imo etsi magna sit distantia inter quemdam vicum et paroecialem ecclesiam « non permittitur dismembratio , su- pradictis non obstantibus, quoties parochianis consultum est per coadiutorem qui possit sacramenta ministrare in com- modiori ecclesia. » Idem Ferraris I. c. n. 15, cui chorum agunt Barbosa ad Ç. Trid. sess. 21 cap. 4, C. De Luca Be parochis clise. 34 et ad C. Trid. discep. 16 n. 7 Zam- boni Collect. Decis. v. Eccles, par. S. Rota cor. Lancetta decis. 855 n. 10 et cor. Tañara decis. 240 n. 5 et 6, cu- ius peremptoria verba praestat ex integro referri - ibi -: « Qua- tenus etiam... tempore hyemali non possent parochiani sine magna difficultate matricem ecclesiam adire, nihilominus deveniri haud poterat ad erectionem novae paroeciae ; sed capienda erat provisio remedio conciliari, deputando scilicet sacerdotem ad nutum ecclesiae matricis amovibilem, qui pa- rochi vices ibidem exerceret, uti semper respondet sacra Congregatio Concilii. Quoties enim valet provideri ordinario remedio deputationis cappellani amovibilis, nunquam debet esse locus alteri nimis exhorbitanti et extremo remedio dis- membrationis. »

De cetero « ob solam aucti populi numerositatem » dis- membran non posse ecclesiam parochialem ex auctoritate s. Rotae, tum S. C. C. in pluribus resolutionibus edocet Ferraris I. c. n. 18. Unde tandem Berardi veterem novamque discipli- nam hoc in puncto perpendens in tom. 1 p. 27 § seq., post- quam recognoverit olim Episcopum potuisse prudenti suo arbitrio parochias dismembrare novasque erigere, quoad re- centiora tempora subdit : « Emersit hinc consuetudo, iuxta quam ex una causa adaucti populi non valeat Ordinarius ad parochiarum divisionem procedere, quod hodie certum est, postquam consuetudo visa fuit probata in Conc. Tridentino dicto cap. 4 sess. 21 de reform. - Ac factum hinc est, ut divisio parochiarum inter res odiosas a pragmaticis recen- seatur, ad quam propterea nonnisi extra ordinem deveniri