304. De sancta Monica.

Ad Matutinam.

1. Cantemus Domino grandia munera
Pulsemusque polos altaque sidera
Laudantes resono carmine Monicam,
Sexus feminei decus.

2. Quis vero merita laude recenseat,
Quae dotes animi, quantaque lux sui,
Quae vitae gravitas, quaeve modestia
Et quae sobrietas fuit?

3. Quis candor sibi, quis mirificus pudor,
Duros quam facilis, quam tolerans sui
Mores sustinuit coniugis asperi,
Vertens hunc etiam Deo?

i. Tristes quam patiens pertulit insuper
Servarum laqueos falsaque crimina ;
Qua socrum coluit qua reverentia ;
Quam mitis fuit omnibus?

5. Sedavit quotiens pectora turbida
Et saevis odiis corda tumentia,
Placavit, quotiens illa salubribus
Ac sanctis monitis suis?

6. Quam desiderio rapta Dei fuit,
Divinas medio corde gerens faces,
Calcans et penitus cuncta fugacia,
Mundi despiciens bona?

7. Hinc tantis lacrimis ac precibus Deum
Pro caro rogitans anxia filio,
Aeteraum moriens ne caderet miser,
Torquebat pia se parens.

8. O dulces lacrimas, tanta quibus bona
Fluxerunt fidei, dum rueret, sacrae,
Nutantem siquidem natus eam suus
Forti sustinuit manu

9. Assis omnipotens, quaesumus, o pater,
O fili pariter sancteque spiritus,
Fac, nos unus amor iungat, ut unus es,
Vivens saecla per omnia.