MELEVITANA 311

humanos usus ulterius transferendum » prout habet reg. 5 iur. in VI cum can. 4 caus. 19 q. 3 et c. Ad haec 4 De relig. dom. Id namque exigit tum divini cultus tum pro- missionis et factae donationis ratio, ipsaque demum volun- tatis donatoris observantia. Imo quando res sit de legatis missarum, quae natura sua animae suffragium et expiatio- nem respiciunt, vulgatum est apud omnes, nonnisi gravis- simis prorsus de causis Ecclesiam uti sua, qua quidem pol- let, auctoritate, commutandi fundatorum vel testatorum vo- luntates.

PRECES EXCIPI QUEUNT. Verumtamen ex adverso stat summae aequitatis regula quae ita in cap. Quicumque 30 caus. 16 q. 7, legitur: « Quicumque fidelium propria de- votione de facultatibus suis aliquid Ecclesiae contulerint, si forte ipsi aut filii eorum redacti fuerint ad inopiam ab ea- dem ecclesia suffragium vitae pro temporis usu percipiant.» Imo si ad extremam egentium paupertatem sublevandam of- ficii Ecclesiae sit, iuxta can. 20 caus. 12 q. 2, aurum, calices aliaque pretiosa vendi; a fortiori in benefactoris ac patroni subsidium demi poterit aliquid ac restitui ex iis quae olim ipse aut eius familia praestarunt.

Et magis etiam, si agatur, prout in themate, de filiorum educatione et de dote nubili ac pauperi puellae comparanda, quam quidem causam maximo semper favore prosequuta est Ecclesia. Meminisse etiam iuvabit beati Urbani I sententiae, quae ita est: « Ipsae res fidelium quae Domino offeruntur, non debent in alios usus quam ecclesiasticos et christiano- rum fratrum vel indigentium converti; quia vota sunt fide- lium et pretia peccatorum ac patrimonia pauperum. »

Demum cum huiusmodi sit illius insulae conditio, ut piae fundationes et missarum legata adeo affluant, ut, teste Ordinario in ipsa hac causa, oneribus satisfieri ordinate non possit, sequitur, ex petita missarum imminutione sacerdoti- bus, quibus de altari vivendi ius est, gravamen non inferri.

Quibus animadversis, quaesitum fuit quomodo preces ora- toris essent excipiendae.