RAGUSINA

Imo si canones et iurisperiti passim tradunt, dietae unius, seu itineris unius diei distantiam sufficere, ut omnino adi- mantur et admodum cessent iura illius ecclesiae ad quam ex lege tumulatio competeret (Cfr. Benedictus XIV Inst. eccl. 105, n. 43 seq., Donatus De sepult in ord. ad tract. IO, q. 3); a fortiori ex hac vel maiori distantia eadem iu- ra adimi poterunt saltem ex parte, nempe quoad exequialis missae celebrationem.

Ceterum quoties defunctus vel defuncti familia suis im- pensis constituant, ut, parentalibus expletis, corpus in re- mota regione humi mandetur, iam certum est, statim ac cadaver quo humandum est pervenerit, ecclesiae tumulantis iura reviviscere, parochum defuncti proprium cadaveris tra- ditionem rectori ecclesiae peragere debere, cui deinde corpus, benedictionibus praeviis, sepelire reservatum es t , Benedi- ctus XIV, not. 105.

Haec perspicua plane sunt: verumtamen punctum in quo maxime causa haeret, et unde maxima difficultas enascitur, illud est, quod nempe defuncti Valencic sepulcrum non in aliqua determinata ecclesia, nec in coemeterio uni peculiari ecclesiae proprio et adnexo existebat, sed in coemeterio mu- nicipali s. Crucis, ad quod plures ecclesiae ius habent. Obvium proinde erat ut quaestiones orirentur et efferve- scerent.

At vero duo, qui, ut ex facti specie liquet, in hac cau- sa contendunt, suburbanus et Gravosae parochus, plura qui- dem pro re sua argumenta innuunt; sed non omnia ad rem. Ne igitur iurium confusio fiat, utilia ab inutilibus apprime distinguere oportet.

Itaque vero si parochus suburbanus ideo sibi ius sepe- liendi vindicaret, quia coemeterium in suo districtu est op- pido se fallerei. Nam regula certa et probata est, quod mu- nicipalia coemeteria singularum ecclesiarum sepulturis sub- rogata censentur, adeo ut singulae ecclesiae i u ra , quae olim apud se, nunc in respectivis coemeteriis exerceant: et cohaerenter dicatur, ex lege qua intra moenia defunctorum