336. De s. Sabino Canusino.

Ad Vesperas.

1. Christe, rex regum, metuende censor,
Nostras exaudi preces, quis rogamus,
Aperi nobis os ad laudem tui,
Summe sacerdos.

2. Concede nobis, laudem ut pangamus
Sancti Sabini, tui confessoris,
Annua cuius recolimus festa
Mente devota.

3. Adesto, noster sacer intercessor,
Pro tuis saepe famulis exora,
Refove tuam Canusinam plebem,
Quam generasti.

4. Fuit vir iste astrum micans mundo,
Ignaras mentes lumine illustrans;
Colla superba iugo flectit Christi
Canusiorum.

5. Regis sagacis dolum praecognovit,
Pueri loco pateram dum ferret
Ad propinquandum sancto sacerdoti;
Mirans abscessit.

6. Multis vir ille virtutibus fulsit.

Dum mundo vitam gerit in praesenti,
Praevidit cuncta gentis adfutura
Tunc . , . .

7. Praedixit greges dispergendos esse,
Erutas aedes vacuas manere,
Stragi tumbam additam iam esse
Tempore prolixum.

8. Ira flammescit Vindemium quendam
Spiritus nequam, praedicti levitam;
Honores summos cupit adipisci
Iam sacerdotis.

9. Puerum misit, vasculum qui ferret,
Quo claudebatur funus confessoris,
Ut, dum sacerdos Christi hoc potaret,
Vitam finiret.

10. Omnipotentis autem vi nudavit
Dolum illius, potum praecognovit,
Signumque crucis mero superponens
Bibit securus.

11. "Virus hoc bibam" puero tunc ait,
Sed non, quod cupit ille, adipiscit."
Statim hanc vitam extorsit levitae,
Procul qui erat.

12. Gloria patri resonemus ore

Et tibi, Christe, genite superne,
Cum quibus sanctus simul et creator
Spiritus regnat.