347. De ss. Thebaeis Martyribus.

Ad Vesperas.

1. Pange, felix Solodorum,
Martyrum praeconia

Et beata Thebaeorum
Militum certamina,

Ossa digne servas quorum
Recolens cum gloria.

2. Impios constanter divos
Cum sprevere Caesaris,

Hirtaci non ira vivos
Sustinet, sed sanguinis

Fonte sacros fundit rivos,
Rubet unda fluminis.

8. Alveo vehunt beati

Victor, Ursus et Pares,

Colla caesa laureati.
Terra donec supplices

Iam necatos lege fati
Tumularet martyres.

4. Berthae lucis fulgurosae

Caelitus demittitur
Splendor, et fraglantis rosae

Odor inde proditur,
Thebaeorum gloriose

Ubi turba conditur.

5. Eruit septem decemque
Martyres, qui saeculis

Senis latuere, freta

Christo, quos tam sedulis

Quaerit votis, mox secreta
Tanta tradit clericis.

6. Regna vendit hinc beata
Studiis flagrantibus,

In honorem Ursi grata
Templa firmat dotibus,

Mente tota praeparata,
Sanctis tacta motibus.

7. Turbae multae fit accessus,
Virtus magna cernitur,
Caecis visus, claudis gressus,

Mutis sermo redditur,
Daemonisque vim perpessus
Et surdus absolvitur.

8. Hinc revelas. Christe, multos
Quinis post haec saeculis,
Quos triginta septem fultos

Fide et miraculis
Martyres simul sepultos
Terrae pandis tumulis.

9. Assis, Urse, Christo grate,
Cum tuis consortibus,

Nosque regi commendate.
Ut de mundi sordibus

Purget, quo poli beatis
Sociemur coetibus.