391. De sancto Vito.

Ad 1. Vesperas.
Super Psalmos.

A. Laus immensa Dei sunt huius festa diei,
Flos Lucanorum qua Vitus regna polorum
Attigit egregius, quia dulcia vota per eius
Crimina solvuntur, tempestates reprimuntur,
Sedantur morbi totique salus datur orbi.

Ad Matutinas.
Invitatorum.

Praeveniat faciem Domini nostra confessio,
Qui hanc diem sancti consecravit Viti martyrio.

In 1. Nocturno.
Antiphonae.

1. Sanctus Vitus, alto senatorum sanguiue progenitus,
In provincia Lucania praesentis vitae gaudia
Contempsit inania.

2. Praeventus namque gratia tirunculus Christi, quando fuerat septennis,
Militavit viriliter, ut laurearetur palma vitae perennis.

3. Qui cum a patre suo Hyla attemptaretur subdolis argumentis,
A Christi confessione divelli non potuit delinitus blandimentis
Nec irrogatis fractus [est] cruciamentis.

4. Sanctus namque Vitus tactus patris impii flagris ad patrem caele-

stem cordis intentionem dirigebat,
Quem patre carnali spreto medullitus diligebat.

5. Christiani nominis inimicum, Domine, tunc destruxisti,
Cum laudem tuam ex ore pueri magnifice perfecisti.

6. Agonista Dei beatus, Caelesti virtute roboratus,

Contempto cultu idolatriae Immolabat se Domino holocaustum

iustitiae.

Responsoria.

1. Rudimentis christianitatis munitus
Adversus patrem suum beatus Vitus,
Pectore quam fuerit valido,
Dira flagella docent liquido.

V. "Quantumcunque" inquiens "cruciabor,

Ab illius nunquam dilectione tormentis temporaliter mihi irrogatis

dissociabor."

2. Per beati Viti suffragia aegroti plures sanabantur
Caecique non pauci illuminabantur

Malignique spiritus ab energuminis eliminati voce publica ipsius

praeclara merita protestabatur,

V. Clamantes et multum discerpentes, in nomine Christi a quibus

propulsabantur.

3. Puer Dei, Vitus, dans locum credendi circumstantibus populis
Sublevatis ad caelum oculis,
Ubi invocavit propitiam divinitatem,
Arefactae manui praesidis pristinam restituit sanitatem.

V. Sperans enim, ut servirent regi polorum
Renuntiantes superstitioni idolorum,

4. Vite, Dei serve, cacli coniuncte catervae,

Nos sibi commenda precibus, ne morte tremenda
Post cursum mundi mergamur in ima profundi.

V. Ostendendo bonum te clementemque patronum.

Nachtrag.

ANALECTA HYMNICA

MEDII AEVI.

Herausgegeben

von

Clemens Blume,

S. J.