716 PARISIEN.

Non me latet, Carolinam, aliosque putasse, Carolum talia proferentem, iocose et facete loqui; loquebatur tamen, et ita loquebatur, ut potuerit aliquando dicere; vos quidem puta- batis me facete loqui, ego autem facete non loquebar. Hinc incertitudines, haesitationes, animus anceps sive in parandis iis, quae pro matrimonio necessaria erant, sive in maritali domo conducenda, sive etiam in alloquenda ipsa sua sponsa, ut sparsim deponunt testes ; quorum aliqui addunt se ali- quando incertos fuisse, an huius matrimonii celebrationi adesse deceret.

At coronidis ergo, ut argumentum desumptum ex iis quae veri et ecclesiastici matrimonii celebrationem praeces- serunt, magis, magisque confirmetur ; videamus quae eve- nerint in ipso actu civilis contractus, in quo, iuxta mentem Dfii Normand, totus valor matrimonii consistit. Mitto illas testium depositiones, ex quibus apparet in actu civilis con- tractus, Carolum praesetulisse animum incertum, haesitan- tem, ancipitem. Sileam de Caroli agendi ratione relate ad sponsam, quam veluti extraneam habuit, ita ut neque de brachio illi porrigendo cogitaverit. Nil dicam de subita Ca- roli disparitione, sub praetextu quod aeris refrigerio indige- ret. Sufficiat verba perpendere, quae ipse protulit Carolus dum scalas domus municipalis coscenderet. Nam primo dixit Dno Legorsu quod ipse adhuc poterat recedere, et a contra- ctu resilire. Et post alia adiunxit quod numquam eo deve- nisset, nisi quia futurum sperabat medium invenire disce- dendi a muliere. Hinc interrogatus paulo post a Dno Gau- tereau : putasne, ait, pro nihilo habendum esse quod modo peregi ? Ceterum non adeo amens fuissem, ut matrimonium contraherem, si lex divortii minime exstaret.

Et haec quae ore asserebantur, factis confirmabantur. Nam ab illo ipso die ita mulierem increpare, et contemnere coepit, ut neque illam plorantem amplecti voluerit, asserens sibi multo maiora incumbere, quam suam amplexari mu- lierem.

Hisce ita evenientibus, dies pervenit, quo matrimonium